1/14/2009

soños grises


aparece nos meus soños
co pelo mollado de traballar na casa

dedícame sorrisos auténticos,
deses que che quedan na cabeza para sempre
e eu non sei como saír dese fotograma

quedo bloqueada na expresión do seu rostro
e desde aí só son quen de ir cara atrás,
cando as dúas estábamos vivas
e nos saían de casualidade palabras inventadas
coas que editabamos diccionarios cifrados

non é que non queira tela preto,
pero esta sensación de levar a súa ausencia
tan pegada na roupa e nas bágoas,
faime pensar demasiado,
e estancarme en néboa e poesía gris

todo se volve contradictorio,
porque ela ten a amplitude
dun arco da vella
baixo o que eu camiño cos ollos abertos
agardando un milagre

6 comentarios:

Anónimo dijo...

Encerrada en el fondo de mí, no puedo sacarte de mis entrañas, te anclaste en mi cabeza y no me dejas respirar.
Ni un sólo día se pone el Sol sin que te confunda con otras por la calle, pienso en tí, en las cosas que hicimos juntos y sobre todo, en lo que no fui capaz de hacer por tí.
En otras ocasiones intenté aconsejar sobre cómo superar y aprender de estas pérdidas, pero no existe la clave.
Estamos predestinados a sufrir sin consuelo hasta que un día nos acostumbremos a la ausencia que dejasteis en nuestras almas.
Cicatrices que duelen aún después de curadas, piel que tira queriendose abrir de nuevo para sacar el dolor y la angustia por no tenerte.
Pero peor que eso es tener a alguien al lado y no poder demostrar, en ese momento, lo que lamentarás no haber demostrado en otros peores.

Ledicia Costas dijo...

moi fermoso e tan real como a vida mesma

Bego (C.P.Cabral) dijo...

Mira Ledita, estou que estoupo, e ti mais....
Isto é unha tortura moi torturada.................................. E querría poder ler ben isto, con calma e agarimo, pero non teño tempo, e por qué? porque como di a nosa avóa.... Teño choio, jajajaja.
Eña sede bos e boas
Mi palabra de verificacion es jambo, jajaja

Anónimo dijo...

soledad buscada, encontrada y odiada. volver al punto de partida, en el que el camino se encuentra oculto tras la espesura de los pensamientos y los sentimientos encontrados, solapados y demasiado fuertes para tener cabida en un solo corazón. elegir. tener la capacidad y la voluntad de hacerlo y no encontrar la opción acertada. abismo bajo los pies, sueños que hacen volar pero no de placer sino de miedo. insatisfacción. perpetua, incontrolada, enganchada a cada uno de los pasos, sean hacia adelante o hacia atrás, siempre colgada del último deseo cumplido.tener todo y no tener nada a la vez, poder con todo y perder cada partida. vivir, vivir, vivir.

Anónimo dijo...

Esta muy bueno eso que fumais no?

Ledicia Costas dijo...

eu fumo poesía, e sí, está máis que boa ;)
Bego, colga o teléfono e descansa un momento para entrar na brea!