7/28/2010

O NARDO



En Cabral temos un dialecto. Chamamos ás cousas doutro xeito. Inventamos palabras. Por iso deberlle cartos a alguén é facerlle un tren, tardar moito é facer un mapa, mancharse é ter un guar, se chove cae pulpo e se tes un resfriado colliches o bicho. E así conversamos uns con outros, con esa forma tan nosa de falar. Oes, vaia pulpo que está caendo. Xa che digo, así collín eu o bicho. E ti, vaia guar levas na camiseta. Boh, é que collín a primeira que atopei por non facer un mapa. Habería que facer un estudo acerca deste fenómeno, que daría moito de si. O caso é que ao membro masculino, chamámoslle nardo. O nardo. Así, como soa. Comprenderán a cara que me quedou o outro día, cando levaba esta furgoneta diante de min. Nardo, servicio 24 horas. Eu non sei o que anunciaba o tal Nardo. Desde logo, se era o seu propio nardo a cousa sería cando menos escandalosa. Ir por aí coa túa furgo anunciando que o teu nardo está de servicio 24 horas. Día e noite. Un nardo comercializado cunha campaña de publicidade que consiste nunha jumpy que percorre o extrarradio. Manda nardo. Ou manda carallo, para ser máis clara.

7/26/2010

OS DE TODA A VIDA



Ultimamente atopo carteis curiosos en cada esquina. O pasado xoves, nunha cafetería da Praza da Constitución, recibiume este anaco de papel: CON EL CAFÉ NO PONEMOS GALLETA DE REGALO PORQUE EL CAFÉ QUE TENEMOS ES INSUPERABLE. Seica non teñen avoa. Ou seica non atoparon mellor desculpa ca esa. Ou quizais sexa unha pensadísima estrataxema de mercadotecnia (o márketing de toda a vida): a xente ve o cartel e pide café de xeito sistemático para comprobar a realidade desas palabras. Non che sei. O que si sei, e que todo o mundo agradece a galleta co café, ou o cadradiño de chocolate. E para iso unhas instalacións tan sofisticadas...
Unha hora despois de visitar esa cafetería, acabei tomando algo nun bar da zona da Pastora. Un dos de toda a vida. Con mesas de madeira, señores de cara vermella e camareiros e camareiras (os propios donos do negocio) que te chaman polo teu nome cando te ven entrar. E alí case que ceas cos pinchos: patacas acabadas de fritir, bocadillos quentes e a cociña botando fume para nós. Quedei dun barreno.
Que me dean os bares de toda a vida, que alí unha se sente case como na casa coa botella de Pitusa na mesa, facendo equilibrios entre as conversas que se cruzan.

7/20/2010

GLOBOS NO CEO


Eu non debía de ter máis de cinco ou seis anos. Non recordo que pasou antes nin despois, pero existe unha imaxe que habita nítida entre os meus recordos . Un enorme globo aerostático de cores voando por riba de min, pintando o ceo da Brea Muiñeira, o primeiro lugar que me viu medrar. Penso moitas veces nese instante, nese momento concreto que me uniu ao ceo da Brea para sempre.

Non volvín ver un globo nunca máis. Non en directo.

Hai cinco ou seis anos fun dar unha charla a un instituto de Betanzos. O profesor de lingua galega contoume que alí era tradición facer voar un globo aerostático unha vez cada ano. E agasalláronme cun pin en forma de globo.

Gustaríame volvelo ver. De casualidade. Sen estar preparado. Ver de novo un globo de cores pintando o ceo, facéndome soñar. Como aquel día.

7/19/2010

OLLO CON ARIZONA


Onte quedei xeada mirando o telexornal. Coa de cousas incribles que se ven no televisor parece difícil sorprenderse a estas alturas. Pois eu sorprendinme. Sorprendéronme os habitantes de Arizona, que non sei como se chamarán. Arizonianos, arizonienses. A saber. O caso é que neste estado, non olvidemos que se trata dun estado intengrante da primeira potencia mundial que son os EE.UU. e bla bla bla. Os tipos estes en cuestión, na súa avanzadísima cultura de avanzadísima primeira potencia mundial, promulgaron unha nova lei. Os habitantes do Estado de Arizona teñen permitido dispararlle (si, leron ben) DISPARARLLE a calquera persoa que intente cruzar as súas fronteiras. Parece ser que pretenden evitar a "invasión" doutras nacionalidades. E claro, que mellor para evitala que emprendela a tiros. Veña, imos a dispararnos os uns aos outros. Como pises un anaco do meu terreno, cósote a balazos. Que ben. Que bonito...

Así que se tiñan pensado darse unha volta polos EE.UU. e pasear por Arizona, ollo, que igual saen cos pés por diante.

7/15/2010

A miña incultura...


Foi onte, nun centro comercial ben coñecido de Vigo. O máis caro de todos. E alí estaba o cartel, mirándome con ollos grandes na sección de xoias, reloxos e complementos varios. Eu non daba crédito. ¿Descambiar? ¿Pero que palabra é esa de descambiar? ¿Volver cambiar o que xa cambiaches? ¿Desfacer o cambio? E veña a rir e a dicir: vaia palabra inventada. Fai dano aos ollos. E moito haha, hahaha. E moito dicir: mañá colgo a foto no facebook, porque ten delito que nun sitio de finos e finas coma este poñan así, coma quen non quere a cousa, a palabra DESCAMBIAR. Pero, precavida de min, antes de colgar a foto e engadir un comentario do tipo: Lugar de culto, El Corte Inglés, déuseme por buscar no diccionario. E alí estaba: DESCAMBIAR. No diccionario da Real Academia Española. DESCAMBIAR, señores e señoras. Manda nabo. E así quedei, coa cara descambiada, mirando a pantalla do ordenador, que de socato descambiou de fondo. E así sigo, sen descambiar a expresión...

7/12/2010

o meu ventilador


e foi que lin aquel poema, e souben que non quería volver falar de iglús e casas de frío porque unha morte montara a cabalo por riba da outra e xa estaba ben de nichos

e foi que se me derramou unha palabra triste por riba da roupa e logo tiven que andar toda a noite co vestido enluxado de nostalxia

e foi que alguén me falou de amor mentres eu andaba a remexer entre versos de bágoa, e decidín mercar un ventilador con aspas azuis para renovar o aire

e decidín empezar outros poemas,

mudarlles a cor,

pintalos igual que este trasto con aspas que dá voltas aquí,

neste cuarto no que un día soñei ser

7/06/2010

O SEGREDO DE MARCO POLO



Será o vindeiro xoves ás 20:30h. na Praza de Compostela (Vigo). O escritor e amigo Francisco Castro presentará O Segredo de Marco Polo, novela que sen dúbida deixará coa boca aberta a máis de un e de unha, por razóns que se intentarán explicar durante o acto. E aínda que o xoves non vaiamos averiguar cal é o segredo de Marco Polo (para iso hai que mercar o libro), prométese unha tarde de boa literatura ambientada na Venecia do século XIII. Agardo vervos alí...