6/22/2011

MERENDACEA II: POESÍA PARA DEVORAR


Non falten á Merendacea. Saciaremos a súa fame de versos e prometemos non defraudar.

2/18/2011

ASÍ ERAMOS NÓS


A miña mesa é unha revolución. Lápices de cores, un caderno de espiral, bloques de plastilina, rotuladores carioca, pegamento de barra, un anaco de bocadillo de queixo, recortes de animais, tesouras de plástico. O Caderno de Rubio non. Ese xa non o preciso. Hai tres semanas que a profesora mo quitou. Seica xa escribo coma un home pequeno. Un homiño, como di mamá.
Marta, pola contra, segue usando o Caderno Rubio. As súas letras non son letras. Son formigas. Díxollo a profesora unha chea de veces. Marta, as túas letras son formigas. Tes que escribir grande. GRAAAAANDE. Coma o océano. Así de grande. E de seguido, estira os brazos intentando abarcar o osíxeno, que é ese aire invisible que respiramos. Hai moitas cousas importantes que son invisibles. Aire, pena, amor, norte. O do norte é unha cousa rara rara. Porque aínda que te dirixas cara el, nunca chegas. Sempre hai outro norte máis ao norte que ese no que estás. E así podes pasar a vida, indo cara o norte. Eternamente. A eternidade… tamén debe de ser unha cousa invisible. Soa a fume, a cousa que se evapora. Cando algo se evapora vólvese invisible. Evaporar e invisible son ---nónimos. Os ---nónimos non sei o que son. Pero sabereino dentro de 3 anos. O meu irmán ten 9 e xa os dá en clase de lingua.
Onte fixen chorar a Marta. Marta é a nena máis guapa de clase. Sempre leva coletas con lazos. Tenos de todas as cores. Coma os rotuladores carioca, que hai ata branco! Pero o branco é invisible cando escribes sobre branco. Por iso nunca se usa.
Onte fixen chorar a Marta, dicía. Pegueille un chicle masticado no pelo e a súa nai tivo que cortarlle unha guedella ben gorda. Agora anda cun anaco máis curto que o resto. Non é grave, pero si dramático. Díxoo ela: é dramático que me fixeras isto, Mario. E logo engadiu que me ía odiar para o resto da súa vida existencial. Hoxe aínda non me falou no que vai de día. Intentei de todo: tireille dun lazo, collinlle os lentes, fíxenlle burla diante das súas amigas, chameille pécora… O malo foi que me escoitou a profesora e me puxo a escribir trescentas trinta e tres veces pécora é unha palabra moi fea, pécora é unha palabra moi fea, pécora é unha palabra moi fea… e así ata 333 pécoras! Ás veces levo culpas que non son culpas miñas.
Marta ten o pelo vermello, a cara branca chea de pencas e os ollos verdes. Antes a chamabamos a peloura por iso de ser roxa. Ata que un día a profesora nos informou de que loura e rubia non é o mesmo. Marta é rubia e eu son louro. O día que o descubrimos mudaron as cousas. Agora o pelouro son eu. E ela é simplemente Marta ou Marta a do pelo vermello. Ademais do seu cabelo, o que máis me gusta de Marta é o seu nome porque empeza igual que o meu: M-A-R.
Algún día levarei a Marta a ver o M-A-R. A cazar caranguexos, a facer castelos de area e pozas máxicas debaixo do sol. E metereille a cabeza na auga ata que empece a patexar como unha tola. Iso dá rabia. A min, cando o meu irmán me mete a cabeza debaixo da auga pásoo fatal. Ademais, méteseme a auga con sal polo nariz e logo queda ese sabor tan feo aí, na gorxa.
O de pegarlle o chicle a Marta non estivo ben. Estivo mal. Pero levaba minutos e minutos intentando que me fixera caso. Intenteino todo: tireille da chaqueta, sopreille na caluga, tireille un avión de papel verde que poñía nunha das súas ás:
M-A-R-ta, FAIME CASO. Pero ela nada. Prefería estar coa cabeza metida no Caderno Rubio. Ese tipo de cousas non se poden consentir. Seino eu porque alguén o dixo no televisor un día destes. E pegueille o chicle. Non lle quixen facer mal. Só deixarlle un recordo meu deses que non se poden esquecer porque son inolvidables e invisibles. Como o amor, que non se ve porque se evapora, igual que o fume.

1/08/2011

Chihiro e a infancia


Hai unha nostalxia grande que me chega a asfixiar case a diario. Supoño que Marcel Proust debeu de sentir algo semellante cando inventou a súa madalena.

Existen imaxes, sabores, sons que teñen a facultade de te transportar a tempos e terras afastadas. E aí é cando xorde a nostalxia. Porque o pasado pesa moito. A infancia sabe sempre a nube de verán, a canción de amor, a caídas brandas sobre plumas. Todo mentira. Será outro dos trucos do subconsciente, que sabe moi ben o que fai. E nunca pide permiso.

Eu, neste post, pretendía falar da infancia no presente. Ou o que é o mesmo: da nosa capacidade para camiñar cara atrás só con prender o televisor. Vale, asumo que non é tan fácil. A televisión de hoxe non é precisamente evocadora. Ao que me quería referir en realidade é ao cine. E, en concreto, ao cine de Hayao Miyazaki.

Non sei se aí traballa o subconsciente ou non. O que si sei, é que ver as súas películas é a maneira máis fácil de entender á madalena de Proust. De viaxar á infancia. De volver ser a persoa que fuches un día. Con coletas, e coloretes, e saias plisadas.

Hoxe recomendo A viaxe de Chihiro. A primeira vez que a vin, quedáronme gravadas moitas imaxes: o sen cara, a bruxa-paxaro, os pais-porcos.

Hai que vela, para entender.

1/02/2011

Aquelas ás


Aquela noite soñou que lle medraran unhas ás.

Espertou xusto cando estaba no bordo dun precipicio, preparada para se lanzar o baleiro. Preparada para axitar as súas ás no medio da nada.

E, de súpeto, o teléfono empezou a soar arrincándoa daquela escena de luz e aire. Non o colleu. Deixouno soar tapando a cabeza coa almofada.

Cando cesou o ruído, levantouse e abriu a fiestra. E aí non houbo lugar para a dúbida: subiu devagar ata o peitoril e quedou alí, cos ollos pendurados no corazón da cidade. De puntiñas sobre o mármore, facendo equilibrios sobre o bordo da vida.

E, cando por fin se decidiu a saltar, estivo segura de que as ás eran tan reais coma o frío da noite.