4/24/2010

unha pota que ferve


Cada vez que piso o centro da cidade invádeme unha estraña nostalxia. Como se estivera camiñando por un lugar sagrado. E, de xeito inevitable, véñenme á cabeza fotografías en sepia e branco e negro dun carro de bois guiado pola Rúa do Príncipe, dun desfile militar por García Barbón baixo os balcóns ateigados de ollos, das subastas do Berbés onde había que amorear o peixe nunha cuba de madeira vella. Uns por riba dos outros, coas escamas brillando na desorde da lonxa. Mulleres de ferro camiñan cos canastros sobre o empedrado de Beiramar e tamén pola miña memoria. Coma personaxes que fuxen das súas fotografías porque reclaman un lugar nese espazo que perderon un día.

O centro da cidade é unha historia con adoquíns e semáforos, con botas de cordóns redondos e zapatos abertos. O centro da cidade é unha pota que ferve.

4/21/2010

Hoxe en Los Sauces


Veño de dar unha charla no colexio Los Sauces. Teño na cara pintado ese sorriso que queda despois de ter asistido a un lugar no que te acollen cos brazos abertos coma portas enormes. O alumnado e profesorado fixéronme lembrar a razón pola que escribo. No padal quedoume o gusto de saber que os rapaces e as rapazas seguen emocionándose cando len Unha estrela no vento. Estou contenta e agradecida. Moito.

4/20/2010

tic-tac


Román era un coello, pero non calquera coello. Román era o coello de Alicia. Obsesionado co tempo, buscaba o sentido da súa présa en cada unha das agullas tristes de todos os reloxos que o rodeaban. Dáballes corda con desesperación para que non pararan endexamais, observando por riba do seu bigote os angustiosos círculos que trazaba o punteiro. Había anos que o corazón non lle palpitaba. O latexo mudara por un inquietante: tic-tac, tic-tac, tic-tac, que lle impedía esquecerse das horas, dos minutos e dos segundos. Tic-tac, tic-tac, tic-tac, ata que unha mañá de novembro, todos os seus reloxos pararon de golpe. Román sentiu que o seu particular latexo tamén se detivera. Quitou os tirantes e a camisa para ver se era a roupa quen exercía de barreira. Silencio. Só un silencio denso coma o mercurio dos termómetros. Empezou a tremer e caeu derretido naquela densidade insoportable. Puxéronselle os ollos en branco, enchéuselle o bigote de escumallo e soubo que a vida estaba a caérselle de dentro do peito.
A día de hoxe, saio a camiñar a cotío pola Rúa Vella para pasar por diante da Reloxería Román. Aínda que leva anos pechada, a veces consigo escoitar como se filtra por debaixo da porta principal un sutil: tic-tac, tic-tac, tic-tac...

4/13/2010

microconto 2


Despois de ter pasado semanas enteiras buscándote entre os zapatos da xente, debaixo das caixas vellas, nos cabelos dun neno que acaba de aprender a sorrir, na distancia exacta que separa o bruído das mareas do latexo da miña respiración, atopeite aquí, no oco que a túa cabeza deixa na almofada cada mañá, cando pechas a porta co calor do nordés.