11/26/2008

A carta de Ainara


O volume de traballo que teño estas semanas impídeme actualizar diariamente. Hoxe déixovos esta carta-tributo que a miña amiga Ainara Legarreta escribiu como homenaxe para unha amiga súa. Eu estou orgullosa de ser amiga de Ainara. Cando leades esta carta, entenderedes porqué...


"Pregúntome cómo estará a tua nai. Triste? Enrabietada? Aliviada? Acabáronse os problemas?A primeira vez que te vin, asusteime.Coñecía pinxeladas de ti, mais nunca presaxiaría aquela imaxe.A túa ollada perdíase antes de cruzar as pestanas e as túas palabras inconexas e balbucenates sacaban á luz as consecuencias da inxesta daquel arsenal que tomabas por prescripción facultativa.Leveite conmigo, laveite, coideite e pouco a pouco comenzaches a dexesar voltar á vida.Desexáchelo, buscáchelo e conseguíchelo.Cando deixaches que a razón se apoderara do ti, permitiches, á vez, que eu puidera descubriche.Forte, loitadora, intelixente e débil, sénsibel, triste. Con dores e carencias que nin o tempo, nin a terapia, nin a medicación... nada podería quitarcho.Do mesmo xeito que te vin nacer, vinche marchar, voltar atrás, de súpeto, porque sí.MOitas veces lembreite. No noso cumpleanos pensei cómo o estarías festexando ¿quizá co teu fillo? é pouco probable...Quería verte, abrazarte e saber como andabas.Agora xa o seiQuero pensar que tí tamén te lembrabas de mín e que era un bo recordo.Dicen que a responsabilidade é só túa, pero o dín para poder durmir."

11/05/2008

o meu electroduende


FUN CAER AQUÍ
o día que atravesei o televisor
e saín da bola de cristal

crieime soñando que as paredes da casa
estaban construídas con galletas cuétara

eu pensaba que o teito da buhardilla
caía polo peso das plantas aéreas
e tamén por aquilo de aplastarme ben abaixo
sen futuro
sen recursos
como doe cando falta

dáme bocadillos de manteiga e zucre
que quero para min a insolencia de sentirme minúscula
e volver ser a nena das fotografías

poñer gafas de plástico
e ser invisible para vós
e para o mundo
ou pintar as paredes
e atravesalas,
só pola virtude de ser electroduende

11/04/2008

vista borrosa


así é a paisaxe desde a fiestra do meu salón entre bágoas.
desdebúxanse as liñas
mestúranse os obxectos,
as luces perden forza
e todo vai collendo sentido
o seu ritmo