8/10/2009

ESCENARIO VITAL


Este domingo pechamos semana en Mougás, pegadiñas ao atlántico e coa calor deste verán que tanto se fixo de rogar. Serán ben recibidos, señores e señoras, se teñen ganas de escoitar versos recén saídos do forno, gozar coa danza contemporánea e pasar unha hora na nosa compaña. Agardamos velos alí, entre o público.

8/07/2009

retorcendo palabras


a culpa non é de que a calor non dea chegado. creo que máis ben, esta sensación de apatía que me inxecta o mes de agosto ten a súa orixe en que parece que todo para de súpeto. a maior parte dos blogs que adoito visitar están pechados por vacacións. a bandexa de entrada do meu correo electrónico parpadea día tras día no nº 9 (non sei por que teño a estraña teima de deixar sempre nove correos sen abrir, en lugar de borralos. debe ser para que a bandexa nunca me reciba cun cero. os ceros danme algo de medo. Pero por que 9 en lugar de 7 ou 8...?. terei que pensar máis de vagar neste asunto). ao que ía, que agosto é lento. e pesado. lento e pesado coma a calor que non chega. o meu avó leva dúas semanas dicíndome cada mediodía: ya vendrá, ya vendrá. E eu contéstolle que non, que este ano o verán xa está marchando mentres todo o mundo agarda a que chegue. son curiosas as conversas que temos o meu avó e máis eu. debería escribilas todas para non esquecer nin unha palabra súa. ben dá para ser o personaxe dunha novela con xeito. pero aínda non. basicamente porque considero que hai cousas que me van demasiado grandes aínda.

onte mirando a tele despois de comer, unha das protagonistas dunha serie na que se retrata a vida de alumnado e profesorado dunha escola privada, dixo algo me que deixou mosca: soy retorcida, dixo. retorcida. pero non retorcida de mala persoa, de tipa escura e sibilina. non. trátase doutro tipo de retorcemento no que me sentín esaxeradamente identificada. exactamente a frase foi: crees que te convengo? soy retorcida. no te preocupa el hecho de que quizás yo sólo quiera estar contigo porque soy tu profesora? e aí quedei pasmada mirando para o televisor. logo pensei en que era unha frase trampa, porque quen non é algo retorcid@? o meu avó, por exemplo. é retorcido ata o extremo. de aí me vén a min. seguro. seguirei pensando nisto mentres agardo a que pase outro día máis deste agosto raro. Boa fin de semana

8/06/2009

Libros e relixión


Amarás os libros como a ti mesma. Debeu ser alá polo 1988 cando decidín facer miña esa frase, un domingo saíndo da misa de 11. Non había maneira de facerme entrar polo aro dos curas, pero a miña avoa sorría indo comigo collida do brazo a Santa Teresa, así que eu poñía cara de relixión e alá marchabamos as dúas.
Poucos anos despois a frase deixou de funcionar. E non porque eu renegara da literatura, senón porque empezaron a saírme grans, e así non se podía vivir. Demasiado nova para maquillaxe, e demasiado grandiña xa para que non me dese vergoña ter a cara infestada de acne. Supoño que todo o mundo quérese tirando a pouco parecendo máis un cráter ca unha adolescente. Por iso non podía amar os libros como a mi mesma, porque suporía non amalos en absoluto. Daquela xa renunciara ás mañás de domingo na misa, pero algo quedara no subconsciente. E claro, mudei de frase: amarás os libros sobre todas as cousas. Aí empezou todo. Os vitrasas aínda eran vermellos, e eu facía os traxectos aducida polas letras da obra que tivese entre mans. Lía decenas de novelas en varias viaxes no 11, que me levaba de Cabral á Porta do Sol. Logo agardaba na parada de tránsito a que chegara o 8 para conducirme ata Beade. Dese xeito, en 5 días laborables que tiña a semana voaban páxinas e páxinas á velocidade do autobús, ou incluso máis rápido.
Con 21 anos saquei o carné de conducir e os meus pais mercáronme un coche de segunda man. Despedinme dos paseos en libro-buses, e mudei as lecturas “móbiles” polas “estáticas”. E así ata os vintetantos, que volvín mudar de frase por un certo agnosticismo que me invadiu nalgún momento da miña vida: Amarei a literatura, porque é parte de min.