5/18/2009

O día do meu planeta


Onte en galego,
hoxe en galego,
mañá en galego.
O meu planeta
ten lingua propia.

5/15/2009

viaxes


Hoxe volvín soñar coa miña infancia. Ultimamente teño estrañas viaxes nocturnas ao pasado e ao futuro.
Ranma estivo presente nos meus 14 anos. Daquela eu movíame entre libros e debuxos animados e penso que a veces chegaba a confundir a realidade coa ficción. Curiosamente, segue a pasarme o mesmo, pero xa non o vexo como algo negativo. Todo o contrario. Viaxar durmida ou non a outros mundos imaxiarios (quen sabe se o son...) é unha forma tan bonita de fuxir da rutina que estou desexando que dean as doce da noite para meterme nalgún deses mundos!! Cales foron os debuxos animados que máis marcaron a vosa infancia?

5/13/2009

Poesía


Azul, líneas en el mar

que profundo y sin domar

acaricia una verdad

y tú no lo pienses más,

o te largas de una vez

o no vuelves nunca hacia atrás.

Se dejaba llevar,

se dejaba llevar por ti,

no esperaba jamás

y no espera sino es por ti,

nunca la oyes hablar,

solo habla contigo y nadie más,

nada puedes sufrir

que ella no sepa solucionar.

Temor, alcohol de quemar,

pon tus manos a volar

o en tus ojos el terror,

Azul vuelve a reflejar,

y fundido con el sol

reina un sueño de sonido a mar.

Se dejaba llevar, se dejaba llevar por ti,

no esperaba jamás

y no espera sino es por ti,

nunca la oyes hablar,

solo habla contigo y nadie más,

nada puedes sufrir que ella no sepa solucionar.

Se dejaba llevar...

5/11/2009

Pensadora


Tempo de cambios, de tomar decisións
difíciles. Tempo de buscar outro
camiño, de atopalo e de mudar o rostro.
Tempo de chuvia... Pero ha de vir o sol

5/06/2009

as miñas historias


Ultimamente hai un pensamento que non deixa de rondarme. Teño a sensación, arriscándome a parecer contraditoria, de que quizais, e digo quizais, estea malgastando o tempo nesta oficina na que paso 10 horas diarias. Si, xa sei que sen traballo non hai cartos e sen cartos non hai: comida, bebida, roupa, casa, coche etc. etc. etc. ... Pero o caso é que estou plenamente convencida de que, de non investir tantas horas neste choio, sairían novelas, poemarios, lecturas, carreiras, ás para voar onde quixera (co monedeiro sen un céntimo, seino). Todo o mundo me repite que para ter unhas cousas hai que renunciar a outras. A pregunta é: que pesa máis? Teño na cabeza tantas historias por escribir e tantos personaxes que me berran: Ledi, dame forma e ponme a camiñar xa! que ás veces creo que o meu cerebro vai rebentar. O día menos pensado fago as maletas e marcho a calquera deses mundos que teño dentro. Pode que regrese, ou pode que non...

5/04/2009

estanque


O verán chamando ás portas, e eu con esta sensación de que o tempo parou. Ultimamente os días parecen todos iguais: estradas grises, o caos do teléfono, o ruído dos camións, a cara de estanque que se me pon cando dan as sete e saio pola porta do traballo camiño a ningunha parte.... quizais non sexa máis que a calma que precede á treboada. Ou talvez non.