Román era un coello, pero non calquera coello. Román era o coello de Alicia. Obsesionado co tempo, buscaba o sentido da súa présa en cada unha das agullas tristes de todos os reloxos que o rodeaban. Dáballes corda con desesperación para que non pararan endexamais, observando por riba do seu bigote os angustiosos círculos que trazaba o punteiro. Había anos que o corazón non lle palpitaba. O latexo mudara por un inquietante: tic-tac, tic-tac, tic-tac, que lle impedía esquecerse das horas, dos minutos e dos segundos. Tic-tac, tic-tac, tic-tac, ata que unha mañá de novembro, todos os seus reloxos pararon de golpe. Román sentiu que o seu particular latexo tamén se detivera. Quitou os tirantes e a camisa para ver se era a roupa quen exercía de barreira. Silencio. Só un silencio denso coma o mercurio dos termómetros. Empezou a tremer e caeu derretido naquela densidade insoportable. Puxéronselle os ollos en branco, enchéuselle o bigote de escumallo e soubo que a vida estaba a caérselle de dentro do peito.
A día de hoxe, saio a camiñar a cotío pola Rúa Vella para pasar por diante da Reloxería Román. Aínda que leva anos pechada, a veces consigo escoitar como se filtra por debaixo da porta principal un sutil: tic-tac, tic-tac, tic-tac...
