Entrevista

O pasado venres, chamoume unha redactora do Diario de Pontevedra para facerme unha serie de preguntas que van saír publicadas este mércores nese xornal. Entre elas, houbo unha en concreto que me fixo pensar: ¿Pensa vostede que son importantes as axudas da Administración? ¿Como cre que debería de ser a súa actuación?
Feita esa pregunta, pedinlle á redactora que me chamara a última hora da tarde, xa que non podía atopar unha resposta naquel mesmo momento, necesitaba reflexionar. Hoxe luns, sigo a darlle voltas ao mesmo. Por suposto que as axudas da Administración son importantes, importantísimas diría eu. O problema é que como non existen axudas directas para escritores/as creo que temos asumido ese feito, e xa nin pensamos niso (polo menos no meu caso). Con respecto a como debería de ser a súa actuación, o primeiro que me veu á cabeza foi pensar en que, se non actúan non podo saber como corrixir as súas accións. Primeiro terán que poñerse en marcha levando a cabo iniciativas que promova a Concellería de Cultura, digo eu, e logo, no caso de que non estean facendo as cousas como deban, será cando teña que xurdir a polémica.
Mentres, eu seguirei pensando en que non hai mellor axuda que animarme a min mesma todos os días a ir ao traballo, chegar a casa á noitiña e poñerme a estudar Dereito Procesual entre mantas e coa estufa para contrarrestar o frío que provocan as goteiras que teño no baño, poñer lavadora, tender a roupa, preguntarle a C. como lle foi o día para que non se esqueza de falar comigo, seguir con Arret e as aventuras de Xian, Évora, Uxía e Roi, chegar á idea perfecta para escribir ese conto para nenos e nenas que me propuxeron publicar, preparar o Contacontos que teño en Pontevedra o día 8 de xaneiro e respirar…
Que teñan bo día.

A carta de Ainara

O volume de traballo que teño estas semanas impídeme actualizar diariamente. Hoxe déixovos esta carta-tributo que a miña amiga Ainara Legarreta escribiu como homenaxe para unha amiga súa. Eu estou orgullosa de ser amiga de Ainara. Cando leades esta carta, entenderedes porqué...

"Pregúntome cómo estará a tua nai. Triste? Enrabietada? Aliviada? Acabáronse os problemas?A primeira vez que te vin, asusteime.Coñecía pinxeladas de ti, mais nunca presaxiaría aquela imaxe.A túa ollada perdíase antes de cruzar as pestanas e as túas palabras inconexas e balbucenates sacaban á luz as consecuencias da inxesta daquel arsenal que tomabas por prescripción facultativa.Leveite conmigo, laveite, coideite e pouco a pouco comenzaches a dexesar voltar á vida.Desexáchelo, buscáchelo e conseguíchelo.Cando deixaches que a razón se apoderara do ti, permitiches, á vez, que eu puidera descubriche.Forte, loitadora, intelixente e débil, sénsibel, triste. Con dores e carencias que nin o tempo, nin a terapia, nin a medicación... nada podería quitarcho.Do mesmo xeito que te vin nacer, vinche marchar, voltar atrás, de súpeto, porque sí.MOitas veces lembreite. No noso cumpleanos pensei cómo o estarías festexando ¿quizá co teu fillo? é pouco probable...Quería verte, abrazarte e saber como andabas.Agora xa o seiQuero pensar que tí tamén te lembrabas de mín e que era un bo recordo.Dicen que a responsabilidade é só túa, pero o dín para poder durmir."

o meu electroduende

FUN CAER AQUÍ
o día que atravesei o televisor
e saín da bola de cristal

crieime soñando que as paredes da casa
estaban construídas con galletas cuétara

eu pensaba que o teito da buhardilla
caía polo peso das plantas aéreas
e tamén por aquilo de aplastarme ben abaixo
sen futuro
sen recursos
como doe cando falta

dáme bocadillos de manteiga e zucre
que quero para min a insolencia de sentirme minúscula
e volver ser a nena das fotografías

poñer gafas de plástico
e ser invisible para vós
e para o mundo
ou pintar as paredes
e atravesalas,
só pola virtude de ser electroduende

vista borrosa

así é a paisaxe desde a fiestra do meu salón entre bágoas.

desdebúxanse as liñas

mestúranse os obxectos,

as luces perden forza

e todo vai collendo sentido

o seu ritmo

os medos infantís...

petróleo

HOXE VOLVICHES entrar pola porta con cara de petróleo.

a primeira vez que te vin tan distinto
pensei que era unha careta
pero ó pasar os días e seguir ti co mesmo rostro,
souben que de ser así pasarías a cadáver exquisito
porque é imposible respirar
cun plástico pegado á cara tantos días

non sabería explicar como pasou
eras ti
e de repente unha mañá apareces co petróleo incrustado
e deixas de ser

intenteino todo
emprendina a dentadas co fuel,
fíxenche meter a cabeza nunha bañeira chea de bágoas
e diálogos que despois tiraches pola fiestra,
apaguei as luces desta nosa vida
para ver se o negro se diluía consigo mesmo,
pero o único que se che distinguía na face
eran dous ollos apagados coma interrutores

agora mesmo consómeme o cansazo
teño medo de sentirte chegar e que me vexas

(será porque hoxe fun lavar a cara
e mirei espantada a auga da pía marchar negrísima polo desaugadoiro)

estudando

Onte, entre mantas e apuntamentos de Dereito Procesual 2 pensei en moitas cousas (ademais do propio dereito, enténdanme). Desde o piso de abaixo chegábanme as risas do veciño de vintetantos e dos seus amigos. Ese son mesturábase co ruído dos coches, cos ladridos dun can, cos sms que me ían chegando do meu amigo Nacho (Don Ignacio de Maceda en Arret), e mentres viaxaba polo interesantísimo mundo da jurisdicción, recordos e imaxes ocupaban a miña cabeza roubándome a concentración que me quedaba despois dunha longa xornada laboral.
Os anos na facultade foron como debían ser. Iamos a poucas clases, as mínimas. En lugar de buscar “amigos universitarios”, N. e máis eu fixémonos todo o inseparables que podiamos ser. Infiltrabámonos nas clases baleiras e descubriamos zonas prohibidas que facíamos nosas coa facilidade de quen ten vintepoucos. Iamos picando aquí e alá, coñecendo xente de todo tipo, alguna interesante, outra moito menos e caeu no esquecemento condenada nalgún lugar escuro da memoria.
Rimos moito. Moitísimo. Rimos das ras que N. roubou no estanque para meterme no bolso, rimos do día que N. e M. se puxeron antifaces feitos con bolsas do lixo e pasearon pola facultade disfrazados de non sabemos que, rimos do corazón que N. pintou no encerado co contido: Ledi y Piojo e logo agachou detrás da pantalla de proxección, rimos co profesor cando descubriu ese debuxo e preguntou con cara de tolo: quién es Ledi?? Rimos no Parque Forestal tirados na herba morna da primavera, rimos con María (tanto que acabábamos con dor de barriga) Rimos con Jaime (aínda que ás veces daban ganas de chorar pola súa tendencia á depresión e a convertelo todo en deprimible). Rimos no Zx, no Ibiza, no Golf que pitaba só percorrendo a estrada que rodea dereito (pi, pi, piiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii), no Polo violeta, no polo gris de Jacobeo. Rimos pintándonos a cara con bolígrafo e fluorescente, rimos correndo a escuras nos cañóns, rimos dentro dos armarios, dentro das aulas, dentro da biblioteca, dentro de nós mesmos. Agora quero estudar e sigo rindo mentres recordo. E non quero parar de rir nin de percorrer con N. todos os espazos que queden por descubrir. O CUVI dá para moito e aínda hai que exprimilo máis…