9/30/2008

proxectando


os quebradeiros de cabeza que dá o proceso creativo son directamente proporcionais ás alegrías, cando o proxecto vai adiante. o problema xorde cando despois de todo o esforzo, de todas as horas invertidas, e todas as esperanzas postas, a historia queda gardada nun caixón destinada a desaparecer. e contra iso, non hai outra saída que mirar cara adiante aínda que, por esa obstinada natureza do ser humano, nos momentos difíciles pareza que só teñamos ollos na caluga.

7 comentarios:

Anónimo dijo...

Proyectar es ir con as dos suiters y aguantar hasta el river a ver si entra color. Quiero seguir disfrutando de la aventura en arret, y espero que sea pronto...

Ledicia Costas dijo...

falta menos. vou lenta, pero segura. estou desaparecida por unha boa causa...

Anónimo dijo...

penso que un bo proxecto que queda no caixón só está a esperar o momento idóneo para ver a luz.
as veces é mellor non cubrir as espectativas no momento e deixar que as cousas pasen por todolos cauces necesarios.
Ainda non sei por qué son legarretiana...

Ledicia Costas dijo...

os habitantes de arret chámanse arretianos. é un xogo de palabras. de legarreta=legarretiana. os arretianos son seres marabillosos que pertencen a outro mundo. igual que os legarreta ;)

Bego (C.P.Cabral) dijo...

(Eu en castrapo)
Pois eu penso que de quedares apartado nun caixón nada de nada!!!!!! Con esforzo todo se consegue, o´único que temos que ter é:
- Calma
- Paciencia
- Ilusión

Eu teño paciencia e ilusión.... A calma queda da túa man.

Non te rindas

Anónimo dijo...

que forma mais bonita de facer un cumplido!!! síntome moi orgullosa de ser legarretiana por todo o que conleva!!! gracias por explicarmo e por consideranos así, parte do teu mundo interior e das túas istorias!!!

Anónimo dijo...

ledi, estás moi vaga co blog... que pasa que non actualizas??? Necesitas mimos, apertas e bicos que motiven a túa imaxinación??? Ven, eu douche todos!!!