humanidade

e de repente, os días teñen xente, horas, bares, arrecendo a verán, estradas con coches ás cinco da tarde. e de repente mudei de lentes e Vigo deume unha hostia coa man aberta. de repente os reloxos volven andar ao seu ritmo. eu, que xa esquecera a sensación de ser humana, vou deixando atrás parafusos, arandelas e roscas. abandono a maquinaria toda porque xa non a necesito para nada. Recupero a pel, as uñas, as dedas dos pés. recupérome a min mesma e saco dos caixóns roupa que non poñía desde que que me naceran antenas metálicas na testa. si, señoras e señores. É unha ledicia saber que volvo ter ese nome.

NOTA: Perdoade polo retraso. Sei que debía ter actualizado antes, pero é que a miña parte metálica empezou a pelexar coa humana e se tocaba o teclado saían chispas ;)

O día do meu planeta

Onte en galego,

hoxe en galego,

mañá en galego.

O meu planeta

ten lingua propia.

viaxes

Hoxe volvín soñar coa miña infancia. Ultimamente teño estrañas viaxes nocturnas ao pasado e ao futuro.

Ranma estivo presente nos meus 14 anos. Daquela eu movíame entre libros e debuxos animados e penso que a veces chegaba a confundir a realidade coa ficción. Curiosamente, segue a pasarme o mesmo, pero xa non o vexo como algo negativo. Todo o contrario. Viaxar durmida ou non a outros mundos imaxiarios (quen sabe se o son...) é unha forma tan bonita de fuxir da rutina que estou desexando que dean as doce da noite para meterme nalgún deses mundos!! Cales foron os debuxos animados que máis marcaron a vosa infancia?

Poesía

Azul, líneas en el mar

que profundo y sin domar

acaricia una verdad

y tú no lo pienses más,

o te largas de una vez

o no vuelves nunca hacia atrás.

Se dejaba llevar,

se dejaba llevar por ti,

no esperaba jamás

y no espera sino es por ti,

nunca la oyes hablar,

solo habla contigo y nadie más,

nada puedes sufrir

que ella no sepa solucionar.

Temor, alcohol de quemar,

pon tus manos a volar

o en tus ojos el terror,

Azul vuelve a reflejar,

y fundido con el sol

reina un sueño de sonido a mar.

Se dejaba llevar, se dejaba llevar por ti,

no esperaba jamás

y no espera sino es por ti,

nunca la oyes hablar,

solo habla contigo y nadie más,

nada puedes sufrir que ella no sepa solucionar.

Se dejaba llevar...

Pensadora

Tempo de cambios, de tomar decisións

difíciles. Tempo de buscar outro

camiño, de atopalo e de mudar o rostro.

Tempo de chuvia... Pero ha de vir o sol

as miñas historias

Ultimamente hai un pensamento que non deixa de rondarme. Teño a sensación, arriscándome a parecer contraditoria, de que quizais, e digo quizais, estea malgastando o tempo nesta oficina na que paso 10 horas diarias. Si, xa sei que sen traballo non hai cartos e sen cartos non hai: comida, bebida, roupa, casa, coche etc. etc. etc. ... Pero o caso é que estou plenamente convencida de que, de non investir tantas horas neste choio, sairían novelas, poemarios, lecturas, carreiras, ás para voar onde quixera (co monedeiro sen un céntimo, seino). Todo o mundo me repite que para ter unhas cousas hai que renunciar a outras. A pregunta é: que pesa máis? Teño na cabeza tantas historias por escribir e tantos personaxes que me berran: Ledi, dame forma e ponme a camiñar xa! que ás veces creo que o meu cerebro vai rebentar. O día menos pensado fago as maletas e marcho a calquera deses mundos que teño dentro. Pode que regrese, ou pode que non...

estanque

O verán chamando ás portas, e eu con esta sensación de que o tempo parou. Ultimamente os días parecen todos iguais: estradas grises, o caos do teléfono, o ruído dos camións, a cara de estanque que se me pon cando dan as sete e saio pola porta do traballo camiño a ningunha parte.... quizais non sexa máis que a calma que precede á treboada. Ou talvez non.