6/02/2009

humanidade


e de repente, os días teñen xente, horas, bares, arrecendo a verán, estradas con coches ás cinco da tarde. e de repente mudei de lentes e Vigo deume unha hostia coa man aberta. de repente os reloxos volven andar ao seu ritmo. eu, que xa esquecera a sensación de ser humana, vou deixando atrás parafusos, arandelas e roscas. abandono a maquinaria toda porque xa non a necesito para nada. Recupero a pel, as uñas, as dedas dos pés. recupérome a min mesma e saco dos caixóns roupa que non poñía desde que que me naceran antenas metálicas na testa. si, señoras e señores. É unha ledicia saber que volvo ter ese nome.

NOTA: Perdoade polo retraso. Sei que debía ter actualizado antes, pero é que a miña parte metálica empezou a pelexar coa humana e se tocaba o teclado saían chispas ;)

5 comentarios:

txarito dijo...

Vigo obriga a cubrir o corpo con corazas de hormigón que sexan quén de loitar co seu homólogo, o asfalto.
Os días mecanizan a nosa vida ata o punto de facer medrar as relacións persoais a través dunha rede abstracta, e dun diálogo dixital.
Ter consciencia delo e privilexio duns poucos, desexar o cambio e o sono duns tolos.
Permitir que o corpo e a mente recuperen a estabilidade, devolver-me o control sobre a propia vida e decidir sobre o destiño que se quere ter, é unha loita en sí mesma.
Unha loita social, persoal, profesional...
Maravillosa loita de vivir para ser e facer o que me peta!!! Escribir o destiño con lapiz.

Ledicia Costas dijo...

Si, é unha loita en si mesma. Pero niso consiste: en pelexar ata quedar sen folgos. E niso estamos ;)

txarito dijo...

Eu coido que non hai descanso para ás mentes inquietas que desexan acadar todo aquilo que son capaces de soñar porque cando un soño se cunple, outro novo está a rondar.
Iso é o que completa a vida (na miña forma de vela) porque aporta continuo desexo de mellora, continuo desexo de viver...

Regalp dijo...

Bicho, regalp ha vuelto, así que a ver cuando pones un link a mi página en tu blog, que van siendo horitas. Comparte algunos de tus admiradores!!!
Mucho ánimo para lo que tienes por delante.

Ruth dijo...

é incrible!!