3/24/2009

para ainara


Teño un agasallo para ti:
quilos de versos que poidas meter na mochila
para que te lembres de min en cada viaxe
e vaias repartíndoos cada vez que necesites arrincar un sorriso

porque se lanzas ao aire
unha presada dos fogos de artificio que levas no ventre
o mundo explotará en cores
e serás o punto exacto no que o verán pouse o seu arrecendo


un paso teu
pode ser a razón de que hoxe espertemos con ganas de comer o sol...

10 comentarios:

Anónimo dijo...

quero dar o paso para querer comer o sol polas mañás, creo que é o primeiro paso para contaxiar esa sensación.
para facer explotar fogos de artificio, primeiro teño que convertir o que levo no estómago en pirotecnia, e estame costando mais do que pensaba.
moitas gracias por facerme pensar que hai mais cousas que a dor no meu redor.
gostaría de poder disfrutarlo e coidarlo como merece.

Ledicia Costas dijo...

hai que neutralizar as sensacións negativas e canalizalas. ás veces perdemos demasiada enerxía en pensar no negativo...

Anónimo dijo...

Toda la corriente dentro del feminismo que ha tomado por bandera la ‘autoridad femenina’, es cuando menos, confusa, por mucho que se quiera argumentar que la ‘autoridad’ femenina tiene un contenido diferente a la del Padre. Si tiene un contenido distinto, entonces, empleemos otra voz que no induzca a confusión: por ejemplo, capacidad, eficacia, sabiduría, función social femenina, u otra. Una cosa es que seamos unidades de Autoridad, que existe de hecho la eficacísima Autoridad femenina aunque oficialmente no se reconozca, y otra que esa Autoridad y su alta rentabilidad social sea el paradigma de la condición femenina. Una cosa es la Autoridad de facto y como pacto, y otra como paradigma. La Autoridad femenina de facto, sus realizaciones en la sociedad patriarcal que no se reconocen, pueden ser objeto de reivindicación: por ejemplo, a trabajo igual salario igual, o en las disputas conyugales sobre la patria potestad de l@s hij@s, sobre el derecho al aborto, etc. Lo mismo que un anticapitalista reivindica un trabajo asalariado, aunque su paradigma sea la abolición de dicho trabajo. Pero esto forma parte de la condición femenina sometida al pacto social, de la vida sometida al Contrato social patriarcal. Y de lo que hablamos está fuera de este Contrato, de cómo recuperar la vida que este Contrato excluye y machaca en cuanto aflora. De lo que hablamos es de asaltar el Hades y de recuperar la vida que es incompatible con las relaciones de Autoridad y de Poder. En ese camino hay una mujer fundamental que recuperar, y que no se encontrará incrementando el Poder o la Autoridad femenina. Un aumento del espacio y del Poder de la Autoridad femenina, puede mejorar algunas situaciones, pero no producirá ningún cambio sustancial ni en la mujer ni en el Contrato social.Y el peligro de la reivindicación de la Autoridad femenina es que se convierta en el árbol que no deja ver el bosque: que perdamos el rumbo en el camino del cambio social.

Ledicia Costas dijo...

Eu penso que un aumento do espazo e poder da Autoridade Feminina si produciría cambios no contrato social. Despois de séculos de sometemento á estrutura patriarcal é inevitable que proliferen teorías acerca de cal é a visión máis equilibrada do feminismo. Se a estas alturas aínda estamos sometid@s á linguaxe patriarcal!!! PAra min, cada paso dado coa finalidade de conseguir logros que non deberían ser considerados como tales posto que son dereitos, é positivo. Eu teño os meus propios paradigmas. Respeto os d@s demais, sexan ou non compartidos por min. E teño claro que vivimos nunha sociedade que está a anos luz de ser xusta. eu son muller e percibo trato machista oitocentas mil veces ao mes. podo calar, reivindicar ou enfrontarme. NIngunha das opcións é fácil. Esa é a miña loita.

Anónimo dijo...

pois eu nunca reparei na concepción patriacal do feminismo. A verdade é que nunca pensei que estábamos tan sometidos (todos) aos ensinos do patriarcado, pero sí que é certo que, de xeito intrínseco, o usamos como forma de loita e non debería ser así. Coido que debemos atopar a forma de artellar unha idisioncrasia femenina máis aló das ensinanzas ancestrais, e creo que para iso, debemos mudar a nosa propia concepción do que supón ser muller.
Todo un mundo de reflecións que rompen coas normas establecidas, e que coido que só por entrar a valoralo, faranme mais libre.
No meu traballo estamos nestas, intentando femeneizar á organización, pero baixo parámetros distintos aos habituais, no senso da entrada anterior.

Ledicia Costas dijo...

pois será unha dura loita, sobre todo se ao teu arredor tes homes que non comparten nin viven o lastre patriarcal igual ca ti. o máis importante desde o meu humilde punto de vista, é ter as ideas moi claras e ser consciente de que só polo feito de indignarte por cousas como que "coñazo" sexa algo malo e "cojonudo" algo guai, estás no camiño de reivindicar os teus dereitos como muller. desde aquí o meu apoio e unha suxestión: visita http://www.terra.es/personal4/festadapalabra/

Anónimo dijo...

coido que vai sendo hora de mudar o nome do blog por: conversas públicas entre ledi e ainara. Jolín, non comenta ninguén... que frustración, eu que agardaba ter réplicas masculinas polo tema tratado... que lástima que teñades todos tanto traballo, non hai debate...

Regalp dijo...

Tarde, pero llega la respuesta masculina, jeje. Estoy de acuerdo y también en desacuerdo. Es cierto que existe un machismo latente en la sociedad, afortunadamente en vías de ser cambiado. Pero distingamos las formas del fondo. Es indiscutible que mucho de ese contrato social está ejecutado por la parte femenina, ya que, aunque vivimos en una sociedad patriarcal, el protagonismo y el peso en muchas familias lo lleva la mujer. Ella es la encargada de criar a los hijos, de velar por una buena administración económica de la familia, de gestionar la alimentación, de gestionar el vestuario y también de asumir el rol de garante de la salud de todos los miembros de la unidad familiar.
Por todo ello, a costa de tener que obviar muchas sensibilidades, debería valorarse esta consecucion sobre los papeles que se realizan de hecho, en la práctica y no prestar tanta atención a frases hechas, de las muchas veces no se es consciente de lo que pueden implicar. Estoy plenamente convencido de que quienes usan "coñazo" o "cojonudo", no lo hacen con ninguna pretensión sexista, como tampoco lo hacen los que usan "gilipollas".
Lo que sí es preocupante, es que gente joven, que debería de vivir hoy en día sin el peso de una sociedad tan sexista, adopta roles rancios, heredados de valores antiguos. No comprendo, no comparto y me parece preocupante, que matrimonios o parejas en convivencia, menores de treinta años, no repartan sus labores domésticas y repitan los esquemas que vivieron con sus padres.
La chica le plancha, le lava, le recoge, le hace la ropa, se encarga de las compras... me parece abusivo y repugnante. Hoy en día no deberían de darse estas situaciones. Es totalmente anacrónico.
Y estoy hablando de gente que nos rodea, conocidos, amigos, compañeros de trabajo, hay mil casos... Esa sí que es una lucha que debería de estar en pie de guerra, la principal, más que los usos del lenguaje, que al fin y al cabo son cuestiones de modas.
Llegará el momento en que podamos superar esto, pero todavía falta. No sólo hace falta la cesión masculina para hacer esto posible, sino la reivindicación femenina en estos aspectos. Hoy no existe justificación.

Anónimo dijo...

Diches no clavo regalp. Eu tamén pensaba que as familias tradicionais eran matriarcais pola forza da presenza da muller na casa, sobre todo na Galicia. Nada mais lonxe da realidade. Os poderes masculinos deixaron que as mulleres creeran ter independencia e forza dentro da familia, mais tratábase únicamente de facer o traballo sucio, co diñeiro do home.
A parte á que pretendo chegar inflúe tanto a homes coma mulleres, posto que o patriarcalismo fai tanto dano a uns coma outros. Explícome: Por unha banda os homes, que educados en familias patriarcales encubertas, teñen que rompen cos canons establecidos desde o momento de nacer e facerse cargo de que a cousa cambiou. Esto supón unha ruptura dentro da autoconcepción do home, que por ese mesmo motivo, pode ter problemas á hora de aceptar o novo reparto de roles. Por outra banda a muller, educada nunha loita feminista ou as veces incluso antimachista que provoca unha competitividade mais alá da propia necesidade de logros persoais ou profesionais, converténdose nunha loita contra o poder do home. Coa carga emocional que iso supón. Por iso falaba en anteriores entradas da necesidade dunha reinvención do que é o feminismo e a igualdade de xénero. Non axuda nas labores domésticas, colaboración. Non meu ou miña parella, a persoa con quen COMPARTO a miña vida.
Está claro que as palabras non as usamos no sentido mais estricto, pero do mesmo xeito que jamás te cagarías en dion nunha igrexia ou evitas decir tacos no traballo, as pautas educativas en materia de xénero deberían pasar polo mesmo filtro.
Son só exemplos de todo o que se pode por enriba da mesa neste tema.

txarito dijo...

LEDI: Unha escritora de pro coma tí non pode permeterse o luxo de ter case un mes sen actualizar o seu blog porque as leitoras habituais podemos vernos tentadas de ollar outros blogs de terminar sendo infeles á tí... Telo en conta coma un consello non como ameaza, je,je...