11/26/2008

A carta de Ainara


O volume de traballo que teño estas semanas impídeme actualizar diariamente. Hoxe déixovos esta carta-tributo que a miña amiga Ainara Legarreta escribiu como homenaxe para unha amiga súa. Eu estou orgullosa de ser amiga de Ainara. Cando leades esta carta, entenderedes porqué...


"Pregúntome cómo estará a tua nai. Triste? Enrabietada? Aliviada? Acabáronse os problemas?A primeira vez que te vin, asusteime.Coñecía pinxeladas de ti, mais nunca presaxiaría aquela imaxe.A túa ollada perdíase antes de cruzar as pestanas e as túas palabras inconexas e balbucenates sacaban á luz as consecuencias da inxesta daquel arsenal que tomabas por prescripción facultativa.Leveite conmigo, laveite, coideite e pouco a pouco comenzaches a dexesar voltar á vida.Desexáchelo, buscáchelo e conseguíchelo.Cando deixaches que a razón se apoderara do ti, permitiches, á vez, que eu puidera descubriche.Forte, loitadora, intelixente e débil, sénsibel, triste. Con dores e carencias que nin o tempo, nin a terapia, nin a medicación... nada podería quitarcho.Do mesmo xeito que te vin nacer, vinche marchar, voltar atrás, de súpeto, porque sí.MOitas veces lembreite. No noso cumpleanos pensei cómo o estarías festexando ¿quizá co teu fillo? é pouco probable...Quería verte, abrazarte e saber como andabas.Agora xa o seiQuero pensar que tí tamén te lembrabas de mín e que era un bo recordo.Dicen que a responsabilidade é só túa, pero o dín para poder durmir."

6 comentarios:

Anónimo dijo...

que se caiga el Sol a cachos y con él el Dios borracho que te quiso hacer sufrir. Que te echó su mal aliento, que yo transformé en cemento para hacerte sonreir.

Bego (C.P.Cabral) dijo...

Bueno moza mociña, bien sé por dónde vas.... Sabes que me dijo Susito una vez verdad?(seguramente ya te lo he dicho, pero a mi me ayudó mucho :))
LA vida es como una carrera de vallas, hay que ir saltándolas una a una, y como en toda carrera de vallas, a veces tropiezas y te caes (por supuesto esas caídas duelen, y te haces heridas en las rodillas que cuesta curar,jej) Pero hay que levantarse, y seguir saltando vallas. Una tras otra sin miedo a caerse sin miedo a que te vean tropezar y como diria Alex Ubago, jaja, sin miedo a nada!!!!

Un besiño muy grande guapachosita, y ya sabes (ya sé que lo sabes) dónde estamos, pardal 12 1ºB jiji

Anónimo dijo...

Ola Ainara wapachosa,
para mi una amiga grandiosa,
de la cual me siento orgullosa,
no me gustaría ke esta pena te marchite como una rosa
,ya que eres hermosa.jejeje, sabemos ke siempre estas ahi
aunque no estes,siempre;eres grande niña, muy grande,por favor no dejes de seguir creciendo.Y como tu siempre dices,solo tienes ke darme un silbidito y ahi estaré.
Un abrazo enorme.

Ledicia Costas dijo...

Así como das cousas tristes, tamén estaremos aquí para gozar contigo das máis alegres.

estela dijo...

triste y duro, como la vida, como las cosas que dan rabia y que no alcanzamos a entender y de las que inevitablemente nos sentimos en parte responsables, no hay mas, solo se puede aprender de ello y dejar sitio a lo bueno como tu dices.Me alegra seguir encontrando gente como tu por el mundo a la que aun le IMPORTAN las personas (aunq de ti ya lo sabia).
Espero que sigas este camino que te hace feliz,me alegra saberte bien, aunq creo que simpre va a haber cosas malas en la vida, para que no las hubiera tendriamos que cerrar los ojos, y eso si que no....
un abrazo ainara

estela(brasil)

Paulo dijo...

Eses sentimentos tan fermosos son os que dan a forza para vivir o mais feliz posible para ter eses sentimentos tan fermosos...


P.D.:Teño ganas de darte unha aperta

Pau