Libros e relixión

Amarás os libros como a ti mesma. Debeu ser alá polo 1988 cando decidín facer miña esa frase, un domingo saíndo da misa de 11. Non había maneira de facerme entrar polo aro dos curas, pero a miña avoa sorría indo comigo collida do brazo a Santa Teresa, así que eu poñía cara de relixión e alá marchabamos as dúas.
Poucos anos despois a frase deixou de funcionar. E non porque eu renegara da literatura, senón porque empezaron a saírme grans, e así non se podía vivir. Demasiado nova para maquillaxe, e demasiado grandiña xa para que non me dese vergoña ter a cara infestada de acne. Supoño que todo o mundo quérese tirando a pouco parecendo máis un cráter ca unha adolescente. Por iso non podía amar os libros como a mi mesma, porque suporía non amalos en absoluto. Daquela xa renunciara ás mañás de domingo na misa, pero algo quedara no subconsciente. E claro, mudei de frase: amarás os libros sobre todas as cousas. Aí empezou todo. Os vitrasas aínda eran vermellos, e eu facía os traxectos aducida polas letras da obra que tivese entre mans. Lía decenas de novelas en varias viaxes no 11, que me levaba de Cabral á Porta do Sol. Logo agardaba na parada de tránsito a que chegara o 8 para conducirme ata Beade. Dese xeito, en 5 días laborables que tiña a semana voaban páxinas e páxinas á velocidade do autobús, ou incluso máis rápido.
Con 21 anos saquei o carné de conducir e os meus pais mercáronme un coche de segunda man. Despedinme dos paseos en libro-buses, e mudei as lecturas “móbiles” polas “estáticas”. E así ata os vintetantos, que volvín mudar de frase por un certo agnosticismo que me invadiu nalgún momento da miña vida: Amarei a literatura, porque é parte de min.

Dádeme libros!

Durante un tempo cheguei a pensar que xa non me gustaba ler. Tardaba meses en rematar unha novela, quedaba durmida sempre ao chegar á terceira ou cuarta páxina. E iso preocupábame, porque alguén ao que lle gusta escribir non pode non gustarlle ler. Aínda sendo consciente desta contradicción, estaba preocupada pensando que non había sitio na miña vida para os libros. Pero tranquilidade, porque era todo mentira. Son unha devoradora de libros. Unha vez recuperado o tempo, ese impulso lector veu el soíño, sen necesidade de buscalo. E claro, aí empeza a aventura. busco libros que están xa descatalogados pero que necesito ler porque teño deles un vago recordo protagonizado por min mesma cando tiña doce ou trece anos, merco ensaio, novela, poesía. Teño sempre un diccionario ao meu carón e un lápis na man para subliñar frases ou palabras que me chaman a atención. Que bonito é engancharse a unha historia. Algunha idea para fomentar a lectura? Acéptanse suxestións!

As bolas de pelo e eu

Agora que a vida funciona, empezan a pasar cousas. As pezas comezan a encaixar: crúzome con xente á que non vía desde hai anos e fágoa resucitar na miña cabeza, sucédenme cousas insólitas, leo como unha tola todo o que cae nas miñas mans... e fago das miñas porque non podía ser doutro xeito.
Onte a mañá, nun deses ataques desesperados que me dan de: malditogatononqueroquequedeninunsópelodelnochandestacasa!, empecei a varrer e varrer unha vez, dúas tres, catro!!! e despois fregar unha, dúas e ata tres veces! (si, iso é o que ten ter tempo libre, e non esquezades que foi un "ataque"). Pois ben, a miña casa (mellor dito, a casa na que vivo), vai dar a un campo onde hai de todo: sandías, laranxo, ghichos de verdura... e eu teño unha curiosa fixación. Gústame quitar os pelos do gato da vasoira, facer bolas e botalos a voar. E quedo así, mirando como avanzan movidos pola brisa cara un destino incerto. Pero onte non podía facer iso. E non podía porque estaba no medio do ataque que expliquei. E, sen pensar, fun á fiestra do estudio e batin a vasoira con forza desexando que non quedara nin un só pelo. E logo, feliz de ter descargado a miña rabia contra o marco da ventá que ningunha culpa ten, marchei a enlearme con outras tarefas. Máis tarde, botei a cabeza pola fiestra do meu cuarto e... horror! alí estaba unha bola de pelo xigante (e non só de gato, se non tamén pelo meu, restos de pó e quen sabe que outros tipos de lixo) parada no balcón do veciño de abaixo, dentro da tina da roupa que tiña preparada para tender e tamén enriba da súa lucida pranta de marihuana. E claro, aceleróuseme o corazón. Quenmemandouaminsacudiravasoirapolafiestrasenpensar????? Escoitei entón o ruído dunha porta e supuxen que o veciño marchara. Pedinlle ao infinito que o noso pelo voara e marchara dalí, pero parecía estar ben a gustiño enriba da roupa e da pranta. E se collo unha cana do campo, sácoa pola fiestra e intento cazar a bola xigante? Boh, Ledi, ti tamén. Anda que como alguén te vexa... E nada, así toda a mañá sacando a cabeza, a ver se a bola seguía alí ou marchara. Ata que, horas despois, a música de Bob M. chega desde o piso de abaixo. Corrín a sacar a cabeza unha vez máis. A tina e a pranta seguían alí, pero o lixo esfumárase. E, non podía ser doutro xeito, o veciño saíu ao balcón. Ola! -díxenlle-. El volveu a cabeza cara arriba e puxo cara de: a esta que carallo lle deu? Mira, é que antes... sen querer.... mandei unha bola de po para abaixo e foi caer ao medio da túa roupa.... supoño que xa caíches na conta...perdoa, tío (si, escapóuseme un "tío") pero é que nin me decatei de que estaba o balcón aí abaixo (e mentres pensaba: dios, foi un ataque, de verdade que foi polo ataque de ira) perdoa... E el, cun breve sorriso apuntou: gracias. no te preocupes. E eu, vermella, volvinme meter para dentro, esta vez para no volver saír. Hoxe non me puiden resistir e asomei a cabeza por iso de comprobar que todo estaba no seu sitio. E resulta que non, que non todo está no seu sitio. A roupa voa na trandeira ao ritmo do vento, pero a pranta.... evaporouse. El segue aí, coa súa música de todos os días andando de adiante para atrás. En media hora exacta marchará, farase o silencio e eu poderei empezar a estudar.

Artigo

Déixovos un enlace para que naveguedes e me atopedes durante a travesía:

http://www.editorialgalaxia.es/weblog/

Once máis 15

aí estaremos mañá, entre música e poemas a iso das 23:00. se alguén ten ánimo para pasarse a escoitar os nosos versos, teremos a ben recibil@.

XA SEI QUE EXISTEN

Perdoade, blogueir@s, pero é que non ando inspirada ultimamente para escribir no blogue. Hoxe teño dúas entradas para meter, pero unha deixareina. Elixín esta, polo cabreo que me causou. Alguén me enviou un mail hoxe para darme "unha nova perspectiva" que eu non teño acerca da prostitución. De boa fe, estou segura. Pero é que me senta mal esa manía xeral que ten todo dios de "ensinarme outra realidade". Xa sei que existe esa outra realidade. Non a descoñezo, porque para iso levo anos lendo artigos, mirando documentais, asistindo a conferencias, falando con prostitutas!! ANOS ANOS ANOS. Non días, nin semanas nin meses. ANOs. Como vou eu convencer nun minuto a ninguén do que a min me custou tanto tempo entender??? Dito isto, e para deixar constancia de que non me cerro en banda en absoluto, colgo aquí o artigo en cuestión. E sí, todo o meu respecto cara as prostitutas que exercen por "gusto". Non opino delas nin me meto no que fan. O que penso, gárdoo para min. En fin, non quero estenderme máis, que xa me fago repetitiva:

A Pernille le gustan los hombres, le gusta el sexo, le gusta el dinero. Así que hace tres años decidió combinar sus tres pasiones: se hizo prostituta, adoptó el nom de guerre Lilje (azucena), al que luego añadiría el distintivo Deluxe, y comenzó a vender su cuerpo por los burdeles de Copenhague.
"Empecé por pura diversión", apunta. "Era algo que me fascinaba". Pernille se ha convertido en la personificación del tópico de la prostituta feliz. Cuando no trabaja, nada delata su ocupación: maquillaje discreto, pelo recogido, y los tatuajes que cubren su cuerpo convenientemente ocultos por un elegante conjunto blanco. Madre de un niño de cuatro años, vive con un novio que la apoya "sin reservas".
"Me satisface enormemente alegrar a otras personas", explica. "Sexualmente es muy enriquecedor. Además, está bien pagado. Gano unas 25.000 coronas netas al mes (3.500 euros)". Sin embargo, su rentable carrera corre peligro. Escandinavia es hoy territorio proscrito para la prostitución. Contratar servicios sexuales es delito en Suecia y Noruega.
Tradicionalmente más liberal que sus vecinos, Dinamarca es el último reducto del sexo de pago ajeno al Código Penal. Sólo se persigue, como en el resto de Europa, a los proxenetas, conocidos popularmente como alfonsos.
Acabar con el tráfico de mujeres
Según informes oficiales suecos y noruegos, la prohibición ha cumplido su fin: acabar con el tráfico de mujeres. Aunque los expertos discrepantes digan que lo único que se ha logrado es marginar a las prostitutas más desprotegidas, el ejemplo ha animado a los adalides daneses de la ilegalización -grupos feministas y de izquierda- a redoblar sus esfuerzos.
Ante ellos se ha alzado Lilje (pronúnciese Lilie) como incansable portavoz de quienes dicen dedicarse al oficio por gusto. Lo hace a cara descubierta, ya que no oculta su rostro ni en los anuncios, ni en sus constantes apariciones en los medios. Lo único que exige es que no se publique su apellido real.
"Estoy harta de las feministas de siempre, que tanto nos quieren ayudar pero que lo único que hacen es empeorar las cosas", se queja. "Si les preocupamos tanto, deberían dedicar su tiempo y recursos a mejorar nuestra situación. ¿Es acaso justo que paguemos impuestos, pero que no podamos ni sindicarnos ni cobrar el paro? Deberíamos tener los mismos derechos que cualquier otro trabajador".
En Copenhague, la prostitución callejera estaba prácticamente erradicada. Sólo algunas heroinómanas desesperadas seguían buscando clientes a la intemperie. El resto recibía en clínicas de masaje, gestionadas en algunos casos por cooperativas de prostitutas.
Desde la ampliación de la UE al Este, sin embargo, la situación ha empeorado. Rumanas, búlgaras, checas e incluso nigerianas toman cada noche posiciones en torno a la ciudad de la carne, así llamada porque allí se concentraba la industria cárnica de la capital danesa.
Lilje admite que muchas de estas extranjeras son rehenes de las mafias. "Es inaceptable, pero la solución del problema no pasa por la prohibición de la parte sana del negocio. La opinión generalizada es que una prostituta es o drogadicta, o delincuente, o víctima. Quiero decirle a la gente que no siempre es así, y que somos muchas las que nos dedicamos a esto porque nos parece un trabajo agradable".

os domingos cheiran

é como unha especie de volta atrás. tiveron que me ensinar cousas que un día souben, pero que esquecín por falta de lucidez, ou de intelixencia, quen sabe. agora que volvín, parece que estou conseguindo poñer as cousas de novo no seu lugar.

o meu avó fala de guerras de cando en vez. o do metal parécelle "un libertinaje". eu escóitoo pensando en que quizais mañá non estea. a morte é rara. como a poesía.

hoxe vai calor e os tellados das casas cheiran a morriña, pero non porque sexa domingo. Creo que teñen ese arrecendo desde que cumprín os 15.

-como foi o exame, ledi?

-Pois, tendo en conta que ás doce e media do martes estaba a piques de botarme atrás e non presentarme, bastante ben, o cal non quere dicir que vaia aprobar... podo aprobar, pero tamén podo suspender.

- Xa ves, sempre podes aprobar o suspender....

E aí non sei nunca que contestar. Explicalo todo dá demasiada preguiza. Polo xeral quedo máis tranquila falando "para dentro". Fágoo constantemente. Total, a outra persoa adoita ter balas máis que suficientes para desarmar as miñas contestacións (e si, digo balas e non palabras). As palabras son outra cousa ben distinta. As palabras son raras. como a poesía. eu amo a poesía porque me ensina cousas de persoas que teñen algo que ver comigo, aínda que sexa de lonxe. é divertido escribir "o meu pai arrastraba as bolsas de chuvia", cando en realidade estás pensando: a vida dá unhas hostias criminais. e o verso perfectamente podería ser ese: a vida dá unhas hostias criminais. Pode ser que un día empece así un poema, pero hoxe non. porque é domingo e porque teño unha planta á que lle medraron dous fillos, ou dúas fillas. o caso é que lle medraron, e iso ten que significar algo. as plantas son raras, como a poesía. e coma as persoas, que se cansan ata de pensar.