9/16/2008

analfabeta



hoxe son a maior das analfabetas.

perdín as verbas

e o instinto todo

no último intento de ser muller de mundo

vou seguir comendo pedras

ata concienciarme de que teño pel de animal

e ollos de vidro

9/05/2008

a labazada de George Steiner


despois da xa popular entrevista que lle fixo Juan Cruz a George Steiner, quedou patente que ser profesor da Universidade de Cambridge non implica ser lúcido en todas as afirmacións. e para mostra, un botón:


"Es muy fácil sentarse aquí, en esta habitación, y decir: “¡El racismo es horrible!”. Pero pregúnteme lo mismo si se traslada a vivir a la casa de al lado una familia jamaicana que tiene seis hijos y escuchan reggae y rock and roll todo el día. O cuando mi asesor venga a casa y me diga que desde que se mudó a mi lado la familia jamaicana el valor de mi propiedad ha caído en picado. ¡Pregúnteme entonces! En todos nosotros, en nuestros hijos, y por mantener nuestra comodidad, nuestra supervivencia, si rascas un poco, aparecen muchas zonas oscuras. No lo olvide. Mire el problema vasco. ¡Cuánto me equivoqué con este tema! Cuando el asunto del IRA estaba llegando a su fin, publiqué un artículo considerando que con ETA pasaría lo mismo. Y no, ETA sigue matando.
¿Qué pasa? ¿Cuál es su opinión? No lo sé. Ese idioma tan misterioso es muy raro, muy poderoso. Quizá por eso a alguna de esa gente le resulta tan imposible aceptar el mundo exterior. Pero no estoy seguro de nada. De lo que sí que no tengo dudas es de que es un problema gravísimo.
¿Insinúa que el idioma es la raíz del problema? Quizá. Pero, cambiando de tema, me han dicho que hay una universidad en España en la que es obligatorio hablar en gallego.
Igual que es obligatorio en Cataluña compartir el catalán con el castellano. ¡Pero no me compare el catalán con el gallego! El catalán es un idioma importante, con una literatura impresionante. Pero el gallego ¿por qué ha de ser obligatorio en una universidad?
Porque dicen que es una parte esencial de su identidad. Pero eso significa que vamos a seguir dividiéndonos en pequeños grupos regionales, y eso despierta el odio étnico, como el que existe en los Balcanes. ¡Fíjese también en lo que está ocurriendo en Bélgica!
En España también hay nacionalismos muy potentes, y en algunos de ellos, como en el vasco o en el catalán, hay fuerzas queriendo independizarse de España. Yo vivo en cuatro idiomas, escribo y pienso en cuatro idiomas, sueño y hago el amor en distintos idiomas. Así que no soy la persona más adecuada a la que preguntar por los nacionalismos."


e ata aquí o extracto da "brillante" entrevista. déixenme que lles confese un par de cousas: gústanme o reggae e o rock and roll (considero que o que conta Steiner da familia de Jamaica é un problema de respecto e convivencia máis que de racismo), penso que o vasco e o galego, efectivamente, non se poden comparar co catalán porque non vén ao caso nin é de recibo facer comparacións, e que as personas más indicadas ás que preguntar polos nacionalismos non son os intelectuais polo feito de selo, senón as persoas que viven, viviron ou entenden a nación como tal, e cando se fai ao contrario, agroman parvadas coma estas. tanto prestixio e tanto "glamour" para isto.

espero que lle quedara a cabeza descansada...

.... vou reflexionar mentres escoito a Bob Marley

8/28/2008

setembro


a palabra setembro recórdame moitas cousas. é un mes especialmente evocador. tempo de exames, de días máis curtos, de empezar a poñerse tristes as flores, de cumprir anos…
setembro sempre foi para min de cor azul apagado, pero este ano vai ser laranxa. e quizais, só quizais, haxa que celebrar alegrías e ledicias con fogos de artificio e roupa de Gala…

8/14/2008

a tristura do baño


onte foi un día completo. despois de unha xornada laboral onde as horas non querían pasar, achegueime ao verbum para escoitar a lucía aldao recitando acompañada de música electrónica. emocioneime por moitas razóns. pola súa forma de dicir “vasme abandonar por un levantador de pedras”. polo arrecendo a mar pegándoseme na pel da face “vasme abandonar por un rinoceronte”. por esa forma que ten de cantar desde moi adentro. “vasme abandonar por un minotauro”. entre música, poesía, e o vento do atlántico, o tempo voou. corrín para chegar a casa (tiña a C. punto de porta fóra agardando por min por esa tendencia nosa a perdelo todo). recollino e achegámonos ata a residencia de B. e A. alegreime cando mirei entrar pola porta aos legarreta. aos poucos minutos empezou a festa. en silencio, A., B. e máis eu escoitamos como se desmoronaba a vida daquela muller, como se lle desgarraba a voz pronunciando a palabra amor, como se abrazaba á criatura entre saloucos e berros ao outro lado da parede. mentres, A. botaba as mans á cabeza ao tempo que repetía: “está bipolar. está bipolar”. as tres, co mundo roto daquela muller dándonos de hostias na face, toleamos. “hai que facer algo, se o día menos pensado aparece morta eu non poderei con ese cargo de conciencia. que facemos? algunha solución ten que haber!
pero quizais non a haxa. como saber se as conclusións que se sacan son acertadas?
para variar, vou reflexionar.

(jon, en breve publico a tradución…….)

8/12/2008

en taxi (poema para alex)

dáme as palabras exactas
que fagan parar este ritmo frenético
necesito que deixen de derrubarse
todos os continentes que habitei

estou fóra de min,
tanto que vivo nun planeta fantástico
de herba húmida
e teorías imposibles

desquíciome porque non quero bágoas,
non as quero

nin a elas nin a todas esas renegadas que teño dentro
e me rouban a identidade

non sei con que cara me levantarei hoxe
pero vou coller un taxi
que teña as ventaíñas abertas
para encherme do vento do nordés
e que me leve a un futuro
no que nunca máis nos volvamos suicidar

8/11/2008

debatindo




esta foi unha fin de semana de discusións, de quebradeiros de cabeza, de preguntarme cen veces cal é o motivo polo que a xente do meu entorno non acaba de comprender. o meu discurso provoca risotadas, a xente bota as mans á cabeza. eu obsérvoos reafirmándome cada vez máis na miña propia ideoloxía e sentíndome a anos luz de todo isto.


non recordo o momento exacto no que caín na conta de que a miña postura con respecto á prostitución era abolicionista. Este sábado chamáronme fascista por defender a abolición. a xente non para de falarme de que hai moitas mulleres que exercen a prostitución porque queren, por mercar roupa cara, zapatos de marca. Fálanme de universitarias, de putas de luxo. Eu dígolles que o 90% das mulleres que se prostitúen neste país fano por obriga, por amenazas, por enganos, por machismo. Dígolles que o corpo non é unha mercadoría, que a prostitución non é un traballo, que soportar certas cousas non é digno, pero non entenden. Eu tampouco. Vou reflexionar...

8/04/2008

suma e segue


non fun consciente da miña condición de muller
ata moitos meses despois,
cando me meteron polos ollos
as fotos que me quitaran no hospital
da miña cara esnafrada contra o espello do lavabo


non fun consciente de nada
ata moitos meses despois,

cando xa estaba todo desfeito




suma e segue