A hostia en verso volve!

Pois si, sabiamos que o estabades agardando con fervor poético. Así que para vós, este venres ás 21:30 h., a Galería Jazz (Ronda de Don Bosco, 21) abrirá as portas a un combate de versos que promete facer historia: montañeses VS pescos

No ring: Daniel Landesa, David Rodriguez, Lara do ar, Miguel Valverde, Xabier Xardón e unha servidora.

Ao mando: María Lado e Lucía Aldao.

Musicando: Mr. Carácter

Artisteando: a nosa pintora particular, María Longa

E... como non, votando: o público.

Así que veña, a non facer outros plans este venres, que a hostia en verso necesita de vós como a poesía das letras!

Abortos da Terra

Onte, perdida no medio de varias conversas cruzadas, atraparon toda a miña atención as palabras saídas da boca dunha muller de oitenta e tantos anos:

_ Son abortos da terra.

Eu aínda non o sabía, pero estábase a referir aos 33 mineiros atrapados no norte de Chile a 700 metros de profundidade.

En realidade non quería dicir "abortos". A palabra que buscaba era "froitos". Froitos da terra. E, según ela e orientada polas afirmacións dunha xornalista que falara minutos antes na televisión, aquela era a metáfora máis fermosa que ninguén fora quen de construír xamais. Cando caeu na conta do seu erro corrixiu:

_ Quixen dicir froitos da terra. Si, da terra, que dá os seus froitos e eses froitos son os mineiros.

Brillábanlle os ollos. Pola metáfora e polos mineiros.

Non lle levei a contraria. A poesía é fermosa sempre. Aínda que agrome desde 700 metros de profundidade.

Ilusión e Papel

Hai poucas sensacións como a de ter entre as mans unha obra da que formas parte. Nese instante preciso no que nace unha boliña de luz que vai medrando no estómago, es consciente de por que escribes. Porque as ilusións todas toman corpo en forma de libro.

O mundo da escrita é unha noria. Sobes e baixas, sobes e baixas, sobes e baixas. Cantas veces con ganas de facer as maletas, de mudar de illa, de preguntarse o porqué do empeño en xogar nesta liga.

E de socato, todo toma sentido nese momento. nese instante no que as follas empezan a sorrirte desde o papel.

O segundo sexo e as súas aplicacións prácticas

Esta foi unha semana dura. O corredor da UCI é un lugar estraño, como de tránsito. De tránsito cara a perda, cara a negación, cara a novas que non queres escoitar... E aínda que tamén existe un finísimo pálpito de esperanza, ese espacio consegue afundirte na máis grande das tristuras. Porque non padeces só a túa. As persoas coas que compartes miradas cada día acaban por te contaxiar ó seu propio sufrimento. Pero do que quero falar aquí non é da dor. O que quero denunciar é outra cousa ben distinta. Cando tes a unha persoa rodeada de tubos, cables, respiradores artificiais, máquinas, pitidos, enfermeiras, sondas, sueros, órganos que funcionan a medias, febre, infección e unha lista interminable de problemas gravísimos, necesitas tranquilidade. Digo eu! Necesitas que os instantes previos a que os médicos te informen sobre o estado da paciente que vas visitar sexan de silencio, ou polo menos de respecto. Pero isto non pasa no noso Hospital Xeral. O corredor da UCI é unha feira. A de San Cosme, a de Bouzas, a de Cangas. Un sitio onde hai xente que vai botarse unhas risas e a contarse historietas das que se entera todo dios porque os decibelios de voz son os mesmos ca os do tipo que vende camisetas a 3 euros.

Eu, non sei por que, sempre acabo rodeada de señoras coas que acabo compartindo confidencias. O pasado venres, aquela muller vestida de violeta, púxome cara de resignación.

-Tres meses levo aquí, nena. Tres meses e sempre o mesmo. Hai que chamarlle a atención todos os días á mesma xente.

Eu volvín a mirada cara as feirantas. Todas mulleres. Unha delas, a que debía ser propietaria do posto na feira, ía uniformada de branco. Enfermeira.

- E o peor é que é empregada do hospital. Vaia exemplo para a xente. Que pouca consideración.

E logo, dirixíndose á enfermeira:

_ Chsssssss! Baixen o volume, que os médicos están chamando aos familiares!

De pouco serviu. Minutos despois, a mesma enfermeira volvía rir e falar a todo meter, no medio dun círculo de persoas que parecían moi contentas.

Agradecín cando a voz do médico dixo aquilo de: Familiares de (...) e puiden reencontrarme co silencio da UCI. As novas foron traquilizadoras. Tamén o feito de fuxir da feira.

Cando saín a enfermeira continuaba alí, xesticulando coma unha tola e rodeada do seu séquito. Mañá volverán estar. Gustaríame ter o valor de lles soltar esa frase coa que Simone de B. abre O Segundo Sexo e que a miña paciente tantas veces me repetiu nestes últimos anos: Non se nace muller. Chégase a selo.

A hostia en verso

Para celebrar que o verán está a piques de marchar coa cabeza ben alta, ou talvez que o outono anda a chamar as portas con pouca enerxía. Para celebrar que somos moi fe@s, ou quizais que somos moi guap@s. Ou tamén pode ser que o da celebración sexa só a escusa perfecta para que empecen a caer ondanadas de versos.
O caso é que o vindeiro sábado estaremos ás 21:30h. no Golem Café, compartindo pinchiños e escenario co Leo Arremecághona.
E, entre verso e verso, fe@s e guap@s , pelexaremos por ser escoitad@s no colo dunha cidade que precisa versos como auga de maio.
Vinde, que a poesía necesita oídos.

Esta néboa

Esperta a cidade entre arañeiras de néboa. Aquí, no extrarradio, unha estraña quietude viste o domingo co silencio das ausencias. E esta dor de ferro a nos querer engulir a alma botándonos outro pulso. Xa son moitos.

A xente comenta que é un mal ano. Que en canto remate, a vida volverá a poñer as cousas no seu lugar e deixarán de marchársenos persoas. Coma se o feito de que o calendario marque 31 de decembro fose unha especie de sinal divino para a chegada da sorte. Eu non creo que sexa cuestión de que remate o ano. Trátase doutra cousa e non me importa como se chame. Casualidade, coincidencia, fortuna, enfermidade, cansazo. Dáme igual. Pero si hai algo que teño claro e é que, de cando en vez, as casualidades poden provocar que unha cidade enteira esperte un domingo vestida de néboa. Por acumulación de tristura. Por tanta perda. Por arte de maxia ou por unha necrolóxica que sumar á lista para poñer a guinda máis negra a este verán que remata como as vidas que se nos foron.

COUTADA - BEADE 20 ANOS DESPOIS

Onte fixemos unha cea para celebrar non sabería definir exactamente o que. Talvez aqueles anos felices de brilé, peixiños de cores, flor de lila, murais con castañas pegadas no outono. Ou quizais a necesidade de saber que hai un espazo da memoria tan importante reservado á infancia, que sen el seríamos fume.

A cuestión é que alí, naquel garito de nome raro (Baxiña Rancho), puxemos a bailar enriba da mesa os anos máis felices das nosas vidas. E a emoción era tal, que entre o licor de amorodo, limón e kiwi, eu volvín ter sete anos. E volvín visitar a fábrica de chocolate La Perfección, e volvín saborear no padal ese regusto a cacao denso, e volvín estar aterecida de medo aquel primeiro día de colexio diante da charca de peixes, e volveron xurdir todos eles entre chándales verdes, coletas con lazos vermellos e botiñas de charón para encherme de sorrisos.

Foi fermoso volvernos atopar, pero sobre todo, foi fermoso reencontrarnos no pasado. Compartir os recordos distorsionados, darlles a forma real a base de palabras e ollos brillantes.

A nostalxia é unha nena vestida de gris. A infancia un animal que dorme.