Esta néboa

Esperta a cidade entre arañeiras de néboa. Aquí, no extrarradio, unha estraña quietude viste o domingo co silencio das ausencias. E esta dor de ferro a nos querer engulir a alma botándonos outro pulso. Xa son moitos.

A xente comenta que é un mal ano. Que en canto remate, a vida volverá a poñer as cousas no seu lugar e deixarán de marchársenos persoas. Coma se o feito de que o calendario marque 31 de decembro fose unha especie de sinal divino para a chegada da sorte. Eu non creo que sexa cuestión de que remate o ano. Trátase doutra cousa e non me importa como se chame. Casualidade, coincidencia, fortuna, enfermidade, cansazo. Dáme igual. Pero si hai algo que teño claro e é que, de cando en vez, as casualidades poden provocar que unha cidade enteira esperte un domingo vestida de néboa. Por acumulación de tristura. Por tanta perda. Por arte de maxia ou por unha necrolóxica que sumar á lista para poñer a guinda máis negra a este verán que remata como as vidas que se nos foron.