1/08/2011

Chihiro e a infancia


Hai unha nostalxia grande que me chega a asfixiar case a diario. Supoño que Marcel Proust debeu de sentir algo semellante cando inventou a súa madalena.

Existen imaxes, sabores, sons que teñen a facultade de te transportar a tempos e terras afastadas. E aí é cando xorde a nostalxia. Porque o pasado pesa moito. A infancia sabe sempre a nube de verán, a canción de amor, a caídas brandas sobre plumas. Todo mentira. Será outro dos trucos do subconsciente, que sabe moi ben o que fai. E nunca pide permiso.

Eu, neste post, pretendía falar da infancia no presente. Ou o que é o mesmo: da nosa capacidade para camiñar cara atrás só con prender o televisor. Vale, asumo que non é tan fácil. A televisión de hoxe non é precisamente evocadora. Ao que me quería referir en realidade é ao cine. E, en concreto, ao cine de Hayao Miyazaki.

Non sei se aí traballa o subconsciente ou non. O que si sei, é que ver as súas películas é a maneira máis fácil de entender á madalena de Proust. De viaxar á infancia. De volver ser a persoa que fuches un día. Con coletas, e coloretes, e saias plisadas.

Hoxe recomendo A viaxe de Chihiro. A primeira vez que a vin, quedáronme gravadas moitas imaxes: o sen cara, a bruxa-paxaro, os pais-porcos.

Hai que vela, para entender.

1/02/2011

Aquelas ás


Aquela noite soñou que lle medraran unhas ás.

Espertou xusto cando estaba no bordo dun precipicio, preparada para se lanzar o baleiro. Preparada para axitar as súas ás no medio da nada.

E, de súpeto, o teléfono empezou a soar arrincándoa daquela escena de luz e aire. Non o colleu. Deixouno soar tapando a cabeza coa almofada.

Cando cesou o ruído, levantouse e abriu a fiestra. E aí non houbo lugar para a dúbida: subiu devagar ata o peitoril e quedou alí, cos ollos pendurados no corazón da cidade. De puntiñas sobre o mármore, facendo equilibrios sobre o bordo da vida.

E, cando por fin se decidiu a saltar, estivo segura de que as ás eran tan reais coma o frío da noite.