Aquelas ás

Aquela noite soñou que lle medraran unhas ás.

Espertou xusto cando estaba no bordo dun precipicio, preparada para se lanzar o baleiro. Preparada para axitar as súas ás no medio da nada.

E, de súpeto, o teléfono empezou a soar arrincándoa daquela escena de luz e aire. Non o colleu. Deixouno soar tapando a cabeza coa almofada.

Cando cesou o ruído, levantouse e abriu a fiestra. E aí non houbo lugar para a dúbida: subiu devagar ata o peitoril e quedou alí, cos ollos pendurados no corazón da cidade. De puntiñas sobre o mármore, facendo equilibrios sobre o bordo da vida.

E, cando por fin se decidiu a saltar, estivo segura de que as ás eran tan reais coma o frío da noite.