1/08/2011

Chihiro e a infancia


Hai unha nostalxia grande que me chega a asfixiar case a diario. Supoño que Marcel Proust debeu de sentir algo semellante cando inventou a súa madalena.

Existen imaxes, sabores, sons que teñen a facultade de te transportar a tempos e terras afastadas. E aí é cando xorde a nostalxia. Porque o pasado pesa moito. A infancia sabe sempre a nube de verán, a canción de amor, a caídas brandas sobre plumas. Todo mentira. Será outro dos trucos do subconsciente, que sabe moi ben o que fai. E nunca pide permiso.

Eu, neste post, pretendía falar da infancia no presente. Ou o que é o mesmo: da nosa capacidade para camiñar cara atrás só con prender o televisor. Vale, asumo que non é tan fácil. A televisión de hoxe non é precisamente evocadora. Ao que me quería referir en realidade é ao cine. E, en concreto, ao cine de Hayao Miyazaki.

Non sei se aí traballa o subconsciente ou non. O que si sei, é que ver as súas películas é a maneira máis fácil de entender á madalena de Proust. De viaxar á infancia. De volver ser a persoa que fuches un día. Con coletas, e coloretes, e saias plisadas.

Hoxe recomendo A viaxe de Chihiro. A primeira vez que a vin, quedáronme gravadas moitas imaxes: o sen cara, a bruxa-paxaro, os pais-porcos.

Hai que vela, para entender.

No hay comentarios: