O segundo sexo e as súas aplicacións prácticas

Esta foi unha semana dura. O corredor da UCI é un lugar estraño, como de tránsito. De tránsito cara a perda, cara a negación, cara a novas que non queres escoitar... E aínda que tamén existe un finísimo pálpito de esperanza, ese espacio consegue afundirte na máis grande das tristuras. Porque non padeces só a túa. As persoas coas que compartes miradas cada día acaban por te contaxiar ó seu propio sufrimento. Pero do que quero falar aquí non é da dor. O que quero denunciar é outra cousa ben distinta. Cando tes a unha persoa rodeada de tubos, cables, respiradores artificiais, máquinas, pitidos, enfermeiras, sondas, sueros, órganos que funcionan a medias, febre, infección e unha lista interminable de problemas gravísimos, necesitas tranquilidade. Digo eu! Necesitas que os instantes previos a que os médicos te informen sobre o estado da paciente que vas visitar sexan de silencio, ou polo menos de respecto. Pero isto non pasa no noso Hospital Xeral. O corredor da UCI é unha feira. A de San Cosme, a de Bouzas, a de Cangas. Un sitio onde hai xente que vai botarse unhas risas e a contarse historietas das que se entera todo dios porque os decibelios de voz son os mesmos ca os do tipo que vende camisetas a 3 euros.

Eu, non sei por que, sempre acabo rodeada de señoras coas que acabo compartindo confidencias. O pasado venres, aquela muller vestida de violeta, púxome cara de resignación.

-Tres meses levo aquí, nena. Tres meses e sempre o mesmo. Hai que chamarlle a atención todos os días á mesma xente.

Eu volvín a mirada cara as feirantas. Todas mulleres. Unha delas, a que debía ser propietaria do posto na feira, ía uniformada de branco. Enfermeira.

- E o peor é que é empregada do hospital. Vaia exemplo para a xente. Que pouca consideración.

E logo, dirixíndose á enfermeira:

_ Chsssssss! Baixen o volume, que os médicos están chamando aos familiares!

De pouco serviu. Minutos despois, a mesma enfermeira volvía rir e falar a todo meter, no medio dun círculo de persoas que parecían moi contentas.

Agradecín cando a voz do médico dixo aquilo de: Familiares de (...) e puiden reencontrarme co silencio da UCI. As novas foron traquilizadoras. Tamén o feito de fuxir da feira.

Cando saín a enfermeira continuaba alí, xesticulando coma unha tola e rodeada do seu séquito. Mañá volverán estar. Gustaríame ter o valor de lles soltar esa frase coa que Simone de B. abre O Segundo Sexo e que a miña paciente tantas veces me repetiu nestes últimos anos: Non se nace muller. Chégase a selo.