Onte fixemos unha cea para celebrar non sabería definir exactamente o que. Talvez aqueles anos felices de brilé, peixiños de cores, flor de lila, murais con castañas pegadas no outono. Ou quizais a necesidade de saber que hai un espazo da memoria tan importante reservado á infancia, que sen el seríamos fume.
A cuestión é que alí, naquel garito de nome raro (Baxiña Rancho), puxemos a bailar enriba da mesa os anos máis felices das nosas vidas. E a emoción era tal, que entre o licor de amorodo, limón e kiwi, eu volvín ter sete anos. E volvín visitar a fábrica de chocolate La Perfección, e volvín saborear no padal ese regusto a cacao denso, e volvín estar aterecida de medo aquel primeiro día de colexio diante da charca de peixes, e volveron xurdir todos eles entre chándales verdes, coletas con lazos vermellos e botiñas de charón para encherme de sorrisos.
Foi fermoso volvernos atopar, pero sobre todo, foi fermoso reencontrarnos no pasado. Compartir os recordos distorsionados, darlles a forma real a base de palabras e ollos brillantes.
A nostalxia é unha nena vestida de gris. A infancia un animal que dorme.
2 comentarios:
Qué bonito es recordar tiempos pasados, sensaciones casi olvidadas y que se mantengan los lazos con la gente que en algún momento pasó por tu vida.
Bonita entrada
Bicos
Foi xenial. Sobre todo pola cantidade de recordos da infancia que apareceron de súpeto, entre conversa e conversa. Aqueles tempos...
bicos
Publicar un comentario