Cada vez que empezo un poemario collo un caderno de pasta dura. Énchoo de palabras, de versos inconexos, de estrofas. Unhas teñen sentido, outras ningún. Pero gozo tanto enchendo co meu bolígrafo azul as follas en branco, que ás veces teño a sensación de que a man dereita vaime rebentar de emoción.
Téñoos de todas as cores. Os cadernos, digo. De veludo azul, laranxas, negras... e ocupan lugares aleatorios na estantería, pintándoas dun sentido que quizais non entende ninguén máis ca min.
Ás veces atácame unha necesidade tola de coller un e empezar a ler ao azar. E aí e onde me reencontro comigo mesma. Onde as palabras tocan ese anaco inaccesible tan meu.
E quedo parada, pensando en que cada un e cada unha temos as nosas teimas. O ordenador sóbrame cando escribo poesía. Pola contra, resúltame indispensable para escribir narrativa. Sen el, estaría perdida.
Alguén dixo que somos animais de costumes. Dou fe.
No hay comentarios:
Publicar un comentario