Hoxe escribín a palabra gomeiro e unha bomba de lembranzas explotoume entre as mans. Agradecín ter gravado ducias de conversas co avó. Ducias de historias que eu teño a sorte de poder pasar ao papel. Da súa man. Aínda que xa non estea. Aínda que só poida volver tocar o seu bigote nas fotografías.
Escribir tamén é isto. Reencontrarse. Darlle vida aos que marcharon, convertelos en protagonistas das súas propias historias. Poder dicir: invento, televisor, UHF, gomeiro, tranvía, revisor, adoquín, carballeira, podar.
Ter o privilexio e o dereito a pintar o recordo. Deixar constancia de que todo iso pasou un día e pasou porque el estaba no mundo.
Escribir tamén é isto. Atoparse cos mortos no mundo das palabras e devolverlles a vida no corpo da folla en branco.
No hay comentarios:
Publicar un comentario