COUTADA - BEADE 20 ANOS DESPOIS

Onte fixemos unha cea para celebrar non sabería definir exactamente o que. Talvez aqueles anos felices de brilé, peixiños de cores, flor de lila, murais con castañas pegadas no outono. Ou quizais a necesidade de saber que hai un espazo da memoria tan importante reservado á infancia, que sen el seríamos fume.

A cuestión é que alí, naquel garito de nome raro (Baxiña Rancho), puxemos a bailar enriba da mesa os anos máis felices das nosas vidas. E a emoción era tal, que entre o licor de amorodo, limón e kiwi, eu volvín ter sete anos. E volvín visitar a fábrica de chocolate La Perfección, e volvín saborear no padal ese regusto a cacao denso, e volvín estar aterecida de medo aquel primeiro día de colexio diante da charca de peixes, e volveron xurdir todos eles entre chándales verdes, coletas con lazos vermellos e botiñas de charón para encherme de sorrisos.

Foi fermoso volvernos atopar, pero sobre todo, foi fermoso reencontrarnos no pasado. Compartir os recordos distorsionados, darlles a forma real a base de palabras e ollos brillantes.

A nostalxia é unha nena vestida de gris. A infancia un animal que dorme.

OS MEUS CADERNOS

Cada vez que empezo un poemario collo un caderno de pasta dura. Énchoo de palabras, de versos inconexos, de estrofas. Unhas teñen sentido, outras ningún. Pero gozo tanto enchendo co meu bolígrafo azul as follas en branco, que ás veces teño a sensación de que a man dereita vaime rebentar de emoción.

Téñoos de todas as cores. Os cadernos, digo. De veludo azul, laranxas, negras... e ocupan lugares aleatorios na estantería, pintándoas dun sentido que quizais non entende ninguén máis ca min.

Ás veces atácame unha necesidade tola de coller un e empezar a ler ao azar. E aí e onde me reencontro comigo mesma. Onde as palabras tocan ese anaco inaccesible tan meu.

E quedo parada, pensando en que cada un e cada unha temos as nosas teimas. O ordenador sóbrame cando escribo poesía. Pola contra, resúltame indispensable para escribir narrativa. Sen el, estaría perdida.

Alguén dixo que somos animais de costumes. Dou fe.

ESCRIBIR

Hoxe escribín a palabra gomeiro e unha bomba de lembranzas explotoume entre as mans. Agradecín ter gravado ducias de conversas co avó. Ducias de historias que eu teño a sorte de poder pasar ao papel. Da súa man. Aínda que xa non estea. Aínda que só poida volver tocar o seu bigote nas fotografías.

Escribir tamén é isto. Reencontrarse. Darlle vida aos que marcharon, convertelos en protagonistas das súas propias historias. Poder dicir: invento, televisor, UHF, gomeiro, tranvía, revisor, adoquín, carballeira, podar.

Ter o privilexio e o dereito a pintar o recordo. Deixar constancia de que todo iso pasou un día e pasou porque el estaba no mundo.

Escribir tamén é isto. Atoparse cos mortos no mundo das palabras e devolverlles a vida no corpo da folla en branco.