unha pota que ferve

Cada vez que piso o centro da cidade invádeme unha estraña nostalxia. Como se estivera camiñando por un lugar sagrado. E, de xeito inevitable, véñenme á cabeza fotografías en sepia e branco e negro dun carro de bois guiado pola Rúa do Príncipe, dun desfile militar por García Barbón baixo os balcóns ateigados de ollos, das subastas do Berbés onde había que amorear o peixe nunha cuba de madeira vella. Uns por riba dos outros, coas escamas brillando na desorde da lonxa. Mulleres de ferro camiñan cos canastros sobre o empedrado de Beiramar e tamén pola miña memoria. Coma personaxes que fuxen das súas fotografías porque reclaman un lugar nese espazo que perderon un día.

O centro da cidade é unha historia con adoquíns e semáforos, con botas de cordóns redondos e zapatos abertos. O centro da cidade é unha pota que ferve.