As bolas de pelo e eu

Agora que a vida funciona, empezan a pasar cousas. As pezas comezan a encaixar: crúzome con xente á que non vía desde hai anos e fágoa resucitar na miña cabeza, sucédenme cousas insólitas, leo como unha tola todo o que cae nas miñas mans... e fago das miñas porque non podía ser doutro xeito.
Onte a mañá, nun deses ataques desesperados que me dan de: malditogatononqueroquequedeninunsópelodelnochandestacasa!, empecei a varrer e varrer unha vez, dúas tres, catro!!! e despois fregar unha, dúas e ata tres veces! (si, iso é o que ten ter tempo libre, e non esquezades que foi un "ataque"). Pois ben, a miña casa (mellor dito, a casa na que vivo), vai dar a un campo onde hai de todo: sandías, laranxo, ghichos de verdura... e eu teño unha curiosa fixación. Gústame quitar os pelos do gato da vasoira, facer bolas e botalos a voar. E quedo así, mirando como avanzan movidos pola brisa cara un destino incerto. Pero onte non podía facer iso. E non podía porque estaba no medio do ataque que expliquei. E, sen pensar, fun á fiestra do estudio e batin a vasoira con forza desexando que non quedara nin un só pelo. E logo, feliz de ter descargado a miña rabia contra o marco da ventá que ningunha culpa ten, marchei a enlearme con outras tarefas. Máis tarde, botei a cabeza pola fiestra do meu cuarto e... horror! alí estaba unha bola de pelo xigante (e non só de gato, se non tamén pelo meu, restos de pó e quen sabe que outros tipos de lixo) parada no balcón do veciño de abaixo, dentro da tina da roupa que tiña preparada para tender e tamén enriba da súa lucida pranta de marihuana. E claro, aceleróuseme o corazón. Quenmemandouaminsacudiravasoirapolafiestrasenpensar????? Escoitei entón o ruído dunha porta e supuxen que o veciño marchara. Pedinlle ao infinito que o noso pelo voara e marchara dalí, pero parecía estar ben a gustiño enriba da roupa e da pranta. E se collo unha cana do campo, sácoa pola fiestra e intento cazar a bola xigante? Boh, Ledi, ti tamén. Anda que como alguén te vexa... E nada, así toda a mañá sacando a cabeza, a ver se a bola seguía alí ou marchara. Ata que, horas despois, a música de Bob M. chega desde o piso de abaixo. Corrín a sacar a cabeza unha vez máis. A tina e a pranta seguían alí, pero o lixo esfumárase. E, non podía ser doutro xeito, o veciño saíu ao balcón. Ola! -díxenlle-. El volveu a cabeza cara arriba e puxo cara de: a esta que carallo lle deu? Mira, é que antes... sen querer.... mandei unha bola de po para abaixo e foi caer ao medio da túa roupa.... supoño que xa caíches na conta...perdoa, tío (si, escapóuseme un "tío") pero é que nin me decatei de que estaba o balcón aí abaixo (e mentres pensaba: dios, foi un ataque, de verdade que foi polo ataque de ira) perdoa... E el, cun breve sorriso apuntou: gracias. no te preocupes. E eu, vermella, volvinme meter para dentro, esta vez para no volver saír. Hoxe non me puiden resistir e asomei a cabeza por iso de comprobar que todo estaba no seu sitio. E resulta que non, que non todo está no seu sitio. A roupa voa na trandeira ao ritmo do vento, pero a pranta.... evaporouse. El segue aí, coa súa música de todos os días andando de adiante para atrás. En media hora exacta marchará, farase o silencio e eu poderei empezar a estudar.