CONVERSIÓN

Coa sensación de que o tempo se detivo de súpeto. As novas de hoxe son as mesmas de hai un ano, así que hai que deixar de chamarlle "novas". Son vellas. Aínda non chegou 2013, todo é unha farsa. Estou empezando a mimetizarme co ambiente.

BANCOS, SAPOS E CULEBRAS

Despois de ver este caso tan sangrante nos medios de comunicación, púxenme en contacto coa Plataforma de Afectados polas Hipotecas para falar de solucións xurídicas, que as hai. O que non se pode é agardar a ter data de desafiuzamento. Por vergoña, por descoñecemento ou por impotencia, moitas familias agardan a pedir axuda cando xa non hai solución, cando xa hai data para seren desaloxados dos seus fogares e os bancos están lexitimados para executar sen se despeitear.

Os bancos provocaron unha crise de dimensións estratosféricas, entre outras causas, prestando cartos que non tiñan, acudindo aos fondos europeos para autodotarse de liquidez. A sociedade pedía créditos e préstamos nun falso paraíso, asinaba hipotecas para ter unha vivenda en propiedade sen saber que, en moitos casos, o que estaban hipotecando eran as súas propias vidas.

Por mor da crise financeira, as empresas comezaron a facer augas e os ERES agromaron nas vilas e nas cidades coma as malas herbas nas leiras dos pobres. E xurdiron os despidos. A xente perdeu os seus empregos e empezou a malvivir facendo números imposibles para pagar as letras do piso, do coche, dos mobles e tamén daquel viaxe a Mallorca que lle meteron con calzador o día que asinou a hipoteca.

Cando os bancos empezaron a facer augas, o estado inxectounos de liquidez con cartos que NÓS, toda a sociedade civil, pagamos por medio de impostos. Ou dito doutro xeito: os bancos provocan unha crise e nós pagamos esa crise cos despidos e a reforma laboral (entre outros) e reflotamos aos bancos cos impostos, é dicir, cos nosos cartiños.

Por se isto non fora suficiente, ao perder os nosos empregos xa non temos de onde sacar para pagar a famosa hipoteca. E aquí ven a trampa máis gorda: os bancos están facultados para executar as hipotecas no primeiro mes de impago. E non te executan polo importe pendente de pago, execútante pola totalidade da hipoteca. Isto quere dicir que se ti mercaches un piso tasado en 200.000 euros e che faltan por pagar 30.000, vante executar polos 200.000. (Só hai que ler as cláusulas das hipotecas, son todas iguais!) Como iso non é suficiente para eles, tamén van quedar coa casa que levas tantos anos pagando e ti, ademais da que tes enriba do lombo, vas deber a maiores un tanto por cento de intereses e outro de costas. Ah! E non esquezamos que os nosos fillos van herdar esa débeda que ti, que non tes traballo, nin casa, nin coche, nin aire para respirar, non vas poder pagar nin nesta vida, nin na seguinte. E os bancos? Os bancos teñen a día de hoxe unha carteira inmobiliaria de mil pares. E dereitos de cobro en cada recuncho do país, nóminas embargadas, coches, fincas, pensións.

O panorama é negro. Negrísimo. Pero, tal e como dixen ao principio desta entrada, queda algunha solución xurídica na que se amparar atallando o caso desde o primeiro momento. Non queden nas súas casas acumulando as cartas dos bancos sen abrir, non fuxan do problema, non sintan vergoña por unha situación da que vostedes non son os culpables. Porque non o esquezamos: a crise causárona os bancos. Nós xogamos o papel de vítimas e non outro. E a Administración? Onde está? Detras dunha ventá de cristal, agardando para recaudar (nos) ata o último alento.

MERENDACEA II: POESÍA PARA DEVORAR

Non falten á Merendacea. Saciaremos a súa fame de versos e prometemos non defraudar.

ASÍ ERAMOS NÓS

A miña mesa é unha revolución. Lápices de cores, un caderno de espiral, bloques de plastilina, rotuladores carioca, pegamento de barra, un anaco de bocadillo de queixo, recortes de animais, tesouras de plástico. O Caderno de Rubio non. Ese xa non o preciso. Hai tres semanas que a profesora mo quitou. Seica xa escribo coma un home pequeno. Un homiño, como di mamá.
Marta, pola contra, segue usando o Caderno Rubio. As súas letras non son letras. Son formigas. Díxollo a profesora unha chea de veces. Marta, as túas letras son formigas. Tes que escribir grande. GRAAAAANDE. Coma o océano. Así de grande. E de seguido, estira os brazos intentando abarcar o osíxeno, que é ese aire invisible que respiramos. Hai moitas cousas importantes que son invisibles. Aire, pena, amor, norte. O do norte é unha cousa rara rara. Porque aínda que te dirixas cara el, nunca chegas. Sempre hai outro norte máis ao norte que ese no que estás. E así podes pasar a vida, indo cara o norte. Eternamente. A eternidade… tamén debe de ser unha cousa invisible. Soa a fume, a cousa que se evapora. Cando algo se evapora vólvese invisible. Evaporar e invisible son ---nónimos. Os ---nónimos non sei o que son. Pero sabereino dentro de 3 anos. O meu irmán ten 9 e xa os dá en clase de lingua.
Onte fixen chorar a Marta. Marta é a nena máis guapa de clase. Sempre leva coletas con lazos. Tenos de todas as cores. Coma os rotuladores carioca, que hai ata branco! Pero o branco é invisible cando escribes sobre branco. Por iso nunca se usa.
Onte fixen chorar a Marta, dicía. Pegueille un chicle masticado no pelo e a súa nai tivo que cortarlle unha guedella ben gorda. Agora anda cun anaco máis curto que o resto. Non é grave, pero si dramático. Díxoo ela: é dramático que me fixeras isto, Mario. E logo engadiu que me ía odiar para o resto da súa vida existencial. Hoxe aínda non me falou no que vai de día. Intentei de todo: tireille dun lazo, collinlle os lentes, fíxenlle burla diante das súas amigas, chameille pécora… O malo foi que me escoitou a profesora e me puxo a escribir trescentas trinta e tres veces pécora é unha palabra moi fea, pécora é unha palabra moi fea, pécora é unha palabra moi fea… e así ata 333 pécoras! Ás veces levo culpas que non son culpas miñas.
Marta ten o pelo vermello, a cara branca chea de pencas e os ollos verdes. Antes a chamabamos a peloura por iso de ser roxa. Ata que un día a profesora nos informou de que loura e rubia non é o mesmo. Marta é rubia e eu son louro. O día que o descubrimos mudaron as cousas. Agora o pelouro son eu. E ela é simplemente Marta ou Marta a do pelo vermello. Ademais do seu cabelo, o que máis me gusta de Marta é o seu nome porque empeza igual que o meu: M-A-R.
Algún día levarei a Marta a ver o M-A-R. A cazar caranguexos, a facer castelos de area e pozas máxicas debaixo do sol. E metereille a cabeza na auga ata que empece a patexar como unha tola. Iso dá rabia. A min, cando o meu irmán me mete a cabeza debaixo da auga pásoo fatal. Ademais, méteseme a auga con sal polo nariz e logo queda ese sabor tan feo aí, na gorxa.
O de pegarlle o chicle a Marta non estivo ben. Estivo mal. Pero levaba minutos e minutos intentando que me fixera caso. Intenteino todo: tireille da chaqueta, sopreille na caluga, tireille un avión de papel verde que poñía nunha das súas ás:
M-A-R-ta, FAIME CASO. Pero ela nada. Prefería estar coa cabeza metida no Caderno Rubio. Ese tipo de cousas non se poden consentir. Seino eu porque alguén o dixo no televisor un día destes. E pegueille o chicle. Non lle quixen facer mal. Só deixarlle un recordo meu deses que non se poden esquecer porque son inolvidables e invisibles. Como o amor, que non se ve porque se evapora, igual que o fume.

Chihiro e a infancia

Hai unha nostalxia grande que me chega a asfixiar case a diario. Supoño que Marcel Proust debeu de sentir algo semellante cando inventou a súa madalena.

Existen imaxes, sabores, sons que teñen a facultade de te transportar a tempos e terras afastadas. E aí é cando xorde a nostalxia. Porque o pasado pesa moito. A infancia sabe sempre a nube de verán, a canción de amor, a caídas brandas sobre plumas. Todo mentira. Será outro dos trucos do subconsciente, que sabe moi ben o que fai. E nunca pide permiso.

Eu, neste post, pretendía falar da infancia no presente. Ou o que é o mesmo: da nosa capacidade para camiñar cara atrás só con prender o televisor. Vale, asumo que non é tan fácil. A televisión de hoxe non é precisamente evocadora. Ao que me quería referir en realidade é ao cine. E, en concreto, ao cine de Hayao Miyazaki.

Non sei se aí traballa o subconsciente ou non. O que si sei, é que ver as súas películas é a maneira máis fácil de entender á madalena de Proust. De viaxar á infancia. De volver ser a persoa que fuches un día. Con coletas, e coloretes, e saias plisadas.

Hoxe recomendo A viaxe de Chihiro. A primeira vez que a vin, quedáronme gravadas moitas imaxes: o sen cara, a bruxa-paxaro, os pais-porcos.

Hai que vela, para entender.

Aquelas ás

Aquela noite soñou que lle medraran unhas ás.

Espertou xusto cando estaba no bordo dun precipicio, preparada para se lanzar o baleiro. Preparada para axitar as súas ás no medio da nada.

E, de súpeto, o teléfono empezou a soar arrincándoa daquela escena de luz e aire. Non o colleu. Deixouno soar tapando a cabeza coa almofada.

Cando cesou o ruído, levantouse e abriu a fiestra. E aí non houbo lugar para a dúbida: subiu devagar ata o peitoril e quedou alí, cos ollos pendurados no corazón da cidade. De puntiñas sobre o mármore, facendo equilibrios sobre o bordo da vida.

E, cando por fin se decidiu a saltar, estivo segura de que as ás eran tan reais coma o frío da noite.

A hostia en verso volve!

Pois si, sabiamos que o estabades agardando con fervor poético. Así que para vós, este venres ás 21:30 h., a Galería Jazz (Ronda de Don Bosco, 21) abrirá as portas a un combate de versos que promete facer historia: montañeses VS pescos

No ring: Daniel Landesa, David Rodriguez, Lara do ar, Miguel Valverde, Xabier Xardón e unha servidora.

Ao mando: María Lado e Lucía Aldao.

Musicando: Mr. Carácter

Artisteando: a nosa pintora particular, María Longa

E... como non, votando: o público.

Así que veña, a non facer outros plans este venres, que a hostia en verso necesita de vós como a poesía das letras!