o día esqueceuse de sorrir pero hoxe prometín non escribir cousas tristes.
así que fóra caras pegadas a bloques de xeo,
fóra inventos rotos,
fóra cicatrices,
sangue, feridas, bigotes,
golpes, ti que xa non estás,
a vida esta de lata,
a dor de tantas cousas...
o día esqueceuse de sorrir e latexan as horas,
e ti
e ti latexas tamén,
porque os teus inventos son grandes
como estas nubes de inverno no mes de xuño
cóntame cousas de onte, se queres,
pero, por favor, cóntame as de mañá
que necesito un anaco de sol
nese futuro imperfecto
no que xa non
