os quebradeiros de cabeza que dá o proceso creativo son directamente proporcionais ás alegrías, cando o proxecto vai adiante. o problema xorde cando despois de todo o esforzo, de todas as horas invertidas, e todas as esperanzas postas, a historia queda gardada nun caixón destinada a desaparecer. e contra iso, non hai outra saída que mirar cara adiante aínda que, por esa obstinada natureza do ser humano, nos momentos difíciles pareza que só teñamos ollos na caluga.
7 comentarios:
Proyectar es ir con as dos suiters y aguantar hasta el river a ver si entra color. Quiero seguir disfrutando de la aventura en arret, y espero que sea pronto...
falta menos. vou lenta, pero segura. estou desaparecida por unha boa causa...
penso que un bo proxecto que queda no caixón só está a esperar o momento idóneo para ver a luz.
as veces é mellor non cubrir as espectativas no momento e deixar que as cousas pasen por todolos cauces necesarios.
Ainda non sei por qué son legarretiana...
os habitantes de arret chámanse arretianos. é un xogo de palabras. de legarreta=legarretiana. os arretianos son seres marabillosos que pertencen a outro mundo. igual que os legarreta ;)
(Eu en castrapo)
Pois eu penso que de quedares apartado nun caixón nada de nada!!!!!! Con esforzo todo se consegue, o´único que temos que ter é:
- Calma
- Paciencia
- Ilusión
Eu teño paciencia e ilusión.... A calma queda da túa man.
Non te rindas
que forma mais bonita de facer un cumplido!!! síntome moi orgullosa de ser legarretiana por todo o que conleva!!! gracias por explicarmo e por consideranos así, parte do teu mundo interior e das túas istorias!!!
ledi, estás moi vaga co blog... que pasa que non actualizas??? Necesitas mimos, apertas e bicos que motiven a túa imaxinación??? Ven, eu douche todos!!!
Publicar un comentario