A miña mesa é unha revolución. Lápices de cores, un caderno de espiral, bloques de plastilina, rotuladores carioca, pegamento de barra, un anaco de bocadillo de queixo, recortes de animais, tesouras de plástico. O Caderno de Rubio non. Ese xa non o preciso. Hai tres semanas que a profesora mo quitou. Seica xa escribo coma un home pequeno. Un homiño, como di mamá.
Marta, pola contra, segue usando o Caderno Rubio. As súas letras non son letras. Son formigas. Díxollo a profesora unha chea de veces. Marta, as túas letras son formigas. Tes que escribir grande. GRAAAAANDE. Coma o océano. Así de grande. E de seguido, estira os brazos intentando abarcar o osíxeno, que é ese aire invisible que respiramos. Hai moitas cousas importantes que son invisibles. Aire, pena, amor, norte. O do norte é unha cousa rara rara. Porque aínda que te dirixas cara el, nunca chegas. Sempre hai outro norte máis ao norte que ese no que estás. E así podes pasar a vida, indo cara o norte. Eternamente. A eternidade… tamén debe de ser unha cousa invisible. Soa a fume, a cousa que se evapora. Cando algo se evapora vólvese invisible. Evaporar e invisible son ---nónimos. Os ---nónimos non sei o que son. Pero sabereino dentro de 3 anos. O meu irmán ten 9 e xa os dá en clase de lingua.
Onte fixen chorar a Marta. Marta é a nena máis guapa de clase. Sempre leva coletas con lazos. Tenos de todas as cores. Coma os rotuladores carioca, que hai ata branco! Pero o branco é invisible cando escribes sobre branco. Por iso nunca se usa.
Onte fixen chorar a Marta, dicía. Pegueille un chicle masticado no pelo e a súa nai tivo que cortarlle unha guedella ben gorda. Agora anda cun anaco máis curto que o resto. Non é grave, pero si dramático. Díxoo ela: é dramático que me fixeras isto, Mario. E logo engadiu que me ía odiar para o resto da súa vida existencial. Hoxe aínda non me falou no que vai de día. Intentei de todo: tireille dun lazo, collinlle os lentes, fíxenlle burla diante das súas amigas, chameille pécora… O malo foi que me escoitou a profesora e me puxo a escribir trescentas trinta e tres veces pécora é unha palabra moi fea, pécora é unha palabra moi fea, pécora é unha palabra moi fea… e así ata 333 pécoras! Ás veces levo culpas que non son culpas miñas.
Marta ten o pelo vermello, a cara branca chea de pencas e os ollos verdes. Antes a chamabamos a peloura por iso de ser roxa. Ata que un día a profesora nos informou de que loura e rubia non é o mesmo. Marta é rubia e eu son louro. O día que o descubrimos mudaron as cousas. Agora o pelouro son eu. E ela é simplemente Marta ou Marta a do pelo vermello. Ademais do seu cabelo, o que máis me gusta de Marta é o seu nome porque empeza igual que o meu: M-A-R.
Algún día levarei a Marta a ver o M-A-R. A cazar caranguexos, a facer castelos de area e pozas máxicas debaixo do sol. E metereille a cabeza na auga ata que empece a patexar como unha tola. Iso dá rabia. A min, cando o meu irmán me mete a cabeza debaixo da auga pásoo fatal. Ademais, méteseme a auga con sal polo nariz e logo queda ese sabor tan feo aí, na gorxa.
O de pegarlle o chicle a Marta non estivo ben. Estivo mal. Pero levaba minutos e minutos intentando que me fixera caso. Intenteino todo: tireille da chaqueta, sopreille na caluga, tireille un avión de papel verde que poñía nunha das súas ás:
M-A-R-ta, FAIME CASO. Pero ela nada. Prefería estar coa cabeza metida no Caderno Rubio. Ese tipo de cousas non se poden consentir. Seino eu porque alguén o dixo no televisor un día destes. E pegueille o chicle. Non lle quixen facer mal. Só deixarlle un recordo meu deses que non se poden esquecer porque son inolvidables e invisibles. Como o amor, que non se ve porque se evapora, igual que o fume.
