Este é o poema que lin onte na Praza da Princesa, en Vig0. O motivo: que queremos galego.
no meu soño eramos exploradores
que levabamos botas con cordóns de palabras
enredadas,
subíndonos polas pernas
botabámonos ao monte
cos pantalóns arremangados
para sentir o contacto das letras na pel,
lonxe do anonimato da cidade,
onde ninguén podía destruírnos a lingua
nin arruinarnos as infancias
descubriamos tribos máis civilizadas
que os mutiladores do século XXI
e xurabamos que a guerra
acabariámola gañando en galego,
por unanimidade,
cos petos inchados de historia
que levabamos botas con cordóns de palabras
enredadas,
subíndonos polas pernas
botabámonos ao monte
cos pantalóns arremangados
para sentir o contacto das letras na pel,
lonxe do anonimato da cidade,
onde ninguén podía destruírnos a lingua
nin arruinarnos as infancias
descubriamos tribos máis civilizadas
que os mutiladores do século XXI
e xurabamos que a guerra
acabariámola gañando en galego,
por unanimidade,
cos petos inchados de historia
1 comentario:
Me niego a acostumbrarme a tener que luchar por las libertades que se consiguieron hace mucho tiempo.
Me averguenza que haya personas que tiran piedras contra el tejado de la cultura que tanto costo preservar.
Me da rabia que un voto en una urna sirva para dilapidar siglos de historia y el futuro cultural de las proximas generaciones.
Esto solo servira para unir mas a quienes entendemos el gallego como parte importante de lo que somos hoy, no consentiremos que se limiten los usos de un idioma que necesita mas que nunca el calor y apoyo de los que debemos hablarlo.
Publicar un comentario